آرزوی والدین برای فرزندان، زور نگویید

به گزارش زنان خبر،دکتر مریم پورشمس، روانپزشک بزرگترین مشکلی که والدین در تعامل با فرزندان ایجاد می‌کنند را در توقعی که والدین در برآوردن آرزوهای پایمال شده خودشان توسط کودکان دارند، می‌داند. او در این زمینه بیشتر توضیح می‌دهد.

بچه‌ها آرزوهای خودشان را دارند
در میان مراجعاتی که با آن مواجه هستم، مشاهده می‌کنم که اغلب والدین ترجیح می‌دهند فرزندان به دنبال سلایق یا آرزوهای ناکام آنها بروند. آنها با در نظر داشتن خواسته‌ها و آرزوهای خود این توقع را از کودک دارند که او به این خواسته‌ها جامه عمل بپوشاند، بدون آنکه به علایق کودک توجهی نشان دهند و سلیقه و توانایی او را در نظر بگیرند.

قرار نیست حتما اینشتین شود
آنچه در میان والدین زیاد دیده می‌شود وادار کردن کودک به درس خواندن و سعی و تلاش بیش از حد و سوق دادن او به سمت مدارس تیزهوشان است. این مسئله کودکان را در رقابتی وارد می‌کند که آنها را مجبور به مقایسه با دیگر همسالان کرده و زمینه بروز استرس را فراهم می‌کند طوری که آنها مدام فقط به نمره گرفتن فکر می‌کنند. نکته مهم اینجاست که خیلی از اوقات کودک خود نمی‌داند آنچه که می‌خواهد این نیست. وقتی از سنین پیش از دبستان والدین کودک را به کلاس‌های فشرده و زیاد از جمله زبان، نقاشی، آمادگی برای ورود به مدارس خاص و… می‌فرستند، مهمترین اثر این برنامه فشرده و حجیم بر کودک به صورت تظاهرات اضطرابی است. به همین دلیل است که اغلب مراجعان با چنین شکایتی به روانپزشک مراجعه می‌کنند.

کودک را با حس‌هایش آشنا کنید
یکی از بهترین کارهایی که میتوان انجام داد این است که به کودکان آموزش داده شود که حس‌ها و علایق خودشان را بشناسند. والدین باید کودک را طوری تربیت کنند که بتواند به راحتی احساسش را در هر زمینه‌ای بیان کند. به این ترتیب کودک خود می‌تواند در مورد راهی که والدین برای او در نظر گرفته‌اند اظهار نظر کرده و علاقه یا بی‌علاقگی خود را ابراز کند.

کودک را به آنچه دوست دارد تشویق کنید
والدین باید از سنین پایین شروع به کشف توانایی‌ها و استعدادهای کودک کنند و همان‌ها را تشویق کرده و پرورش دهند. آنها باید به کودک نشان دهند که استعدادش در زمینه‌ای خاص برایشان بسیار ارزشمند است. به عبارت دیگر اگر کودک در زمینه‌ای مانند نقاشی علاقه نشان داد به او نگویند که بهتر است کلاس ریاضی یا زبان برود.
پدر و مادر باید بدانند که هیچ گاه نمی‌توانند خارج از توانایی‌ها و استعدادهای کودک از او انتظار داشته باشند. درست است که والدین در فراهم کردن مسیر و امکانات میتوانند بسیار موثر باشند اما باید متناسب با سن و رشد فکری و جسمی کودک از او توقع داشته باشند.در اختیار قرار دادن امکانات مازاد برای کودک میتواند او را بسیار سردرگم کند. به همین دلیل باید با توجه به سن و نیازهای کودک امکانات در اختیار او قرار بگیرد. به طور مثال فرستادن کودک اول دبستان به کلاسهای رباتیک و کامپیوتر می‌تواند خارج از توان او تلقی شود. والدین نمی‌تواند ولو به دلیل آنکه فرزندشان ضریب هوشی بالایی دارد وقت بازی و سرگرمی را از او گرفته و او را درگیر مسائل آموزشی بیش از حد کنند.

نی نی بان

انتهای متن/*