غزل شماره 194 حافظ: سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

غزل شماره 194 حافظ حاصل کار ایام جوانی اوست زیرا در تمام ابیات آن توجه اصلی و اولیه شاعر به اعمال صنعت جناس در اغلب الفاظ است. این جناس و همچنین وزن شعر توانسته غزلی شیوا و زیبا خلق کند. فحوای کلام درمورد معشوقانی است که بوی گل یاسمن می‌دهند، صورت‌هایشان همچون فرشتگان زیباست و نشستن آنها غبار غم را از خاطر فرومی‌نشاند.

ستاره | سرویس فرهنگ و هنر

سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند

پری رویان قرار از دل چو بستیزند بستانند

به فتراک جفا دل‌ها چو بربندند بربندند

ز زلف عنبرین جان‌ها چو بگشایند بفشانند

به عمری یک نفس با ما چو بنشینند برخیزند

نهال شوق در خاطر چو برخیزند بنشانند

سرشک گوشه گیران را چو دریابند در یابند

رخ مهر از سحرخیزان نگردانند اگر دانند

ز چشمم لعل رمانی چو می‌خندند می‌بارند

ز رویم راز پنهانی چو می‌بینند می‌خوانند

دوای درد عاشق را کسی کو سهل پندارد

ز فکر آنان که در تدبیر درمانند در مانند

چو منصور از مراد آنان که بردارند بر دارند

بدین درگاه حافظ را چو می‌خوانند می‌رانند

در این حضرت چو مشتاقان نیاز آرند ناز آرند

که با این درد اگر دربند درمانند درمانند

〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰

تعبیر فال حافظ شما

در راه رسیدن به مقصود بایستی سختی‌های بسیاری را تحمل کنی. اما تو به راحتی با همت و اراده‌ای که داری می‌توانی به پایان مسیر نزدیک شوی. به کمک دیگران دل نبند که ممکن است رفیق نیمه راه تو باشند. پس بایستی فقط بر خود و خدای خود تکیه کنی. نگران گرفتاری‌های اخیرت نباش که به زودی حل می‌شوند.

〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰 〰

شاهد فال:

غزل شماره 195 - غلام نرگس مست تو تاجدارانند

حتما بخوانید: سایر مطالب گروه گوناگون

برای مشاهده فوری اخبار و مطالب در کانال تلگرام ما عضو شوید!