همواره گرد خودمان می‌گردیم

آرمان-در این زمان که لایحه بودجه شفاف کشور و ساماندهی آن مطرح است، مردم به طرق مختلف به دولت و مجلس متذکر می‌شوند که دیگر در این سرزمین چیزی برای بذل و بخشش باقی نمانده است. از سرمایه مادی، منابع طبیعی، نفت و جنگل و مرتع و... تا توانسته‌اند خرج کرده‌اند، مبادا شما هم این بار تحت نام شفافیت و ساماندهی اقتصادی و به بهانه تقدم عدالت بر توسعه و تامین و توزیع کالاهای اساسی بر تولید، آن ته‌مانده تولید را هم بر باد دهید. در تمام دنیا می‌گویند اول باید تولید باشد، بعد توزیع. تا زمانی که سنت قدیمی هزینه کردن بی‌تعهد و بی‌ارزشیابی برقرار است، هیچ برنامه سیاسی و اقتصادی به اهداف خود نمی‌رسد و اگر در سیاست‌های خارجی و داخلی، اصل پیگیری، ارزشیابی، سنجش و اصلاح مستمر با هدف افزایش کارآمدی نظام و توسعه سرمایه‌های مادی و معنوی ملی برقرار نشود، هیچ برنامه توسعه سیاسی، اقتصادی و مالی یا حتی فرهنگی به سرانجام نخواهد رسید. تنها با ارائه خدمات ملموس و محسوس و قابل شمارش وارزشیابی است که می‌توان کشوری با استعدادهای انسانی فراوان و منابع مادی و طبیعی را به تحرک و ترقی، استقلال و استغنای ملی و اقتدار وطنی رهنمون کرد. کشور و ملت ما در این لحظات حساس در سخت‌ترین و پیچیده‌ترین شرایط تاریخی خود قرار گرفته است. حدت و خطر خیزی این شرایط را جز گوش‌های شنوا و عقول مجرب و استوار در نمی‌یابند. هیچ‌کس تردید نمی‌کند که برخی در غم آن نیستند که در برابر هزینه چه چیز به‌دست خواهد آمد و چه ارمغانی باید به ملت تقدیم شود. نظام اداری ما از زمان مشروطیت تاکنون هزینه‌کننده است نه ارائه کننده خدمات. سال‌هاست از سرمایه‌های مادی و انسانی و... خرج می‌کنیم بی‌آنکه به توسعه و پیشرفت لازم دست یافته باشیم. در نتیجه همواره گرد خودمان می‌گردیم. چندین سال است که نهادهای فرهنگی غیردولتی و اشخاص خاص، از کیسه بیت‌المال بدون پاسخگویی و ارائه گزارش کار به ملت، دولت و مجلس، از خزانه کشور، اعتبار و مساعدت مالی درخور توجه دریافت می‌کنند. این هزینه‌های غیر ضروری تا کی ادامه خواهد یافت؟ اقتصاد ایران باید در اولویت باشد نه منافع اشخاص خاص. در تصویب بودجه سالیانه کشور، باید عدالت، دقت و پافشاری و قاطعیت از ریخت و پاش‌ها و اتلاف منابع دولت جلوگیری به‌عمل آید و اصل صرفه‌جویی، پس‌انداز، ایجاد ظرفیت‌های شغلی برای جوانان و بیکاران، انباشت و سرمایه‌گذاری را در میان ملت و دولت با سختگیری و خست پیش برد. طی 40 سال پس از انقلاب شکاف طبقاتی همچنان رو به گسترش است و رانت‌خواران و بهره‌مندان از درآمدهای بادآورده را می‌بینیم که همچنان بر اریکه قدرت سوارند. برعکس سیاست مولا علی(ع) که در مسائل اقتصادی سختگیر بود، صاحب منصبان در برابر خرج کردن از اموال عمومی برای مصارف شخصی، تبلیغی و در برابر ریخت و پاش‌های وحشتناک و اشرافی و تخصیص اموال عمومی به همفکران و دوستان و خویشان سهل گیرند.