صدای سکوت از پشت ماسک

با آغاز همه گیری کرونا و ضرورت استفاده از ماسک برای پیشگری از سرایت این ویروس در جامعه، یادگیری زبان اشاره برای برقراری ارتباطات اجتماعی ناشنوایان نیز اهمیت دوچندانی پیدا کرده است.

این ها بخشی از گفته های خلیل رحیمی، ناشنوای مطلق است که نزدیک به دو دهه مشغول فعالیت های داوطلبانه و عام المنفعه است. خلیل رحیمی به عنوان عضو هیئت مدیره انجمن خانواده ناشنوایان اصفهان، عضو هیئت امنای انجمن ناشنوایان ایران، عضو هیئت امنای موسسه مناسب سازی فرصت برابر و مدیر مسئول نشریه "آوای خاموشان" تنها نشریه ویژه ناشنوایان در ایران و مشاور مدیرکل بهزیستی استان اصفهان در امور معلولین ناشنوا در گفت و گویی با ایسنا از مشکلات ناشنوایان در دوران همه گیری کرونا می گوید؛ مشکلاتی که شاید در کنار هزاران مشکل دیگر ناشنوایان مانند اشتغال، تحصیل، حضور در جامعه و ... کمتر دیده شده، اما همه ابعاد زندگی این قشر جامعه را تحت تاثیر قرار داده است.

عضو هیئت مدیره انجمن خانواده ناشنوایان اصفهان با تاکید براینکه ناشنوایان اقلیتی از جامعه هستند که هم وجود دارند و هم تعدادشان قابل توجه است، می گوید: در استان اصفهان حدود ۱۵ هزار ناشنوا و کم شنوا زندگی می کنند.

وی با اشاره به اینکه در ایران زبان اشاره همراه لب خوانی است، توضیح می دهد: لب خوانی حدود ۲۰ یا ۳۰ درصد مفهوم را به ناشنوا می رساند، آن هم در صحبت‌های معمول و گفتگوهای روزمره، ولی در دوران کرونا ناشنوایان از این روش ارتباطی هم محروم شده اند، چون استفاده از ماسک امکان برقراری ارتباط ناشنوا با شنوا را قطع کرده است. البته استفاده از ماسک های طلق دار که قسمت لب پیدا باشد شاید تا حدودی مشکلات ارتباطی ناشنوایان را حل کند، اما متاسفانه به این موضوع توجه نشده است.

جای خالی حتی یک دقیقه برنامه آموزشی برای ناشنوایان!

مدیر مسئول نشریه آوای خاموشان، از دیگر مشکلات ناشنوایان در دوران همه گیری کرونا را بی توجهی رسانه ملی به مناسبت سازی برنامه ها برای ناشنوایان، به ویژه برنامه های آموزشی برای دانش آموزان ناشنوا و آموزش های پیشگیری از ابتلا به ویروس کرونا برای همه ناشنوایان می داند. این درحالی است که از شروع همه گیری کرونا تاکنون حتی یک شبکه تلویزیونی آن هم برای چند دقیقه حاضر به تهیه و پخش برنامه های آموزشی و آگاهی در مورد ویروس کرونا برای ناشنوایان نشده است!

وی با بیان اینکه ناشنوایان خودشان از طریق مطالعه، گفت و گو با خانواده و دوستان و آشنایان و موسسات و نیز از طریق فضای مجازی برای کسب آگاهی درباره ویروس کرونا و راه های پیشگیری از آن استفاده می کنند، تاکید می کند: با این وجود رسانه ملی برای همه است و باید هر هفته حداقل چند دقیقه برنامه های متناسب با حضور مترجم زبان اشاره و تصویر مناسب در کادر تلویزیون برای ناشنوایان پیش بینی شود.

زبان اشاره، زبان اول ناشنوایان

رحیمی درباره کاربرد زبان اشاره نیز اظهار می کند: زبان اشاره زبان اول ناشنوایان و هویت ناشنوایان با زبان اشاره است. متاسفانه افراد جامعه بر این باورند که ناشنوایان نمی توانند صحبت کنند، درصورتی که ناشنوایان با زبان خودشان که همان دست های گویای آنها و اشاره است صحبت می کنند که زبانی متفاوت است.

مشاور مدیرکل بهزیستی استان اصفهان در امور معلولین ناشنوا ادامه می دهد: ناشنوایان زبان خودشان را دوست دارند و به آن عشق می ورزند. خواسته آنها از مردم به رسمیت شناختن زبان اشاره است.

وی برخورداری از مترجم زبان اشاره را نیز از حقوق اساسی و حق مسلم ناشنوایان می داند و می گوید: متاسفانه هیچکدام از این موارد جنبه رسمی پیدا نکرده و در قانون جامع حمایت از حقوق معلولین لحاظ نشده است.

تعداد مترجمان زبان اشاره به عدد انگشتان دست نمی رسد

رحیمی با یادآوری اینکه در شهر و استان اصفهان با این جمعیت و تعداد قابل توجهی از افراد که ناشنوا و کم شنوا، امکان دسترسی به مترجم زبان اشاره به سختی امکان پذیر است، خاطرنشان می کند: تعداد مترجمان حرفه ای زبان اشاره خیلی کم است و به تعداد انگشتان یک دست هم نمی رسد، در عین حال که این افراد نیز از حقوق و مزایای کافی برخوردار نیستند و این موارد دلایلی است که امکان دسترسی به مترجم زبان اشاره را سخت می کند.

عضو هیئت امنای انجمن ناشنوایان ایران، آگاهی جامعه از زبان و فرهنگ ناشنوایان، آشنایی با روش های ارتباطی با ناشنوایان و مناسب سازی برنامه های صدا و سیما برای ناشنوایان را از خواسته ها و نیازهای شاخص ناشنوایان مطرح می کند و می گوید: یکی از موارد حیاتی برای ناشنوایان اشتغال است. اگر مدیران شرکت های بزرگ و کوچک نسبت به توانایی ناشنوایان و لزوم بکارگیری آنها در مشاغلی که نیاز به زبان گفتاری و شنیداری نداشته باشد توجیه شوند یقینا ناشنوایان دقت و تمرکز کافی در امور محوله را خواهند داشت، به شرط آنکه آموزش های لازم را ببینند و امکان برقراری ارتباط در حد معمول فراهم شود.

وی با تاکید براینکه حمایت از افراد با نیازهای خاص وظیفه کسانی است که دغدغه های اجتماعی دارند، می افزاید: در صورت حمایت مسئولان کشوری و استانی از طرح های پیشنهادی ما قطعا فرهنگ سازی و اتفاقات خوبی برای ناشنوایان خواهد افتاد.

گلایه از رفتارهایی آزار دهنده

این فعال اجتماعی گلایه ای هم از برخی رفتارها که ناشی از بی آگاهی است دارد و می گوید: آنچه ناشنوایان را آزرده خاطر و ناراحت می کند این است که برخی افراد ادای ناشنوایان را در می آورند؛ یعنی فردی که هیچ گونه شناختی از زبان اشاره ندارد اشاراتی از خود برای خنداندن دیگران درمی آورد که این کارها باعث آزردگی روح و روان ناشنوایان می شود.

وی با بیان اینکه متاسفانه جامعه ما شناخت درستی از زبان، نیازها و مشکلات قشر ناشنوا ندارد، می گوید: حتی برخی مسئولان نیز درک درستی از شرایط ناشنوایان ندارند، افراد جامعه که جای خود را دارند.

عضو هیئت مدیره انجمن خانواده ناشنوایان اصفهان در خاتمه با تاکید براینکه وظیفه اجتماعی مسئولان توجه به افراد با نیازهای خاص است تا شاهد جامعه ای سالم باشیم و حق شهروندی ناشنوایان ادا شود، ابراز امیدواری می کند که با فرهنگ سازی از طریق رسانه ها بتوان در جهت مشکلات ناشنوایان در جامعه گام های موثری برداشت.

انتهای پیام