سهمالدین خزائی در گفتوگو با ایسنا، خاطرنشان کرد: دورهی بازگشت ادبی دورهای است که از ۱۲۰۰ تا ۱۳۰۰ هجری را در بر میگیرد. مکتب بازگشت ادبی سعی داشت تا کلام منظوم ایران را از زیر سیطرهی سبک هندی رهایی بخشیده و سبک خراسانی را احیا کند.
وی خاطرنشان کرد: وقار شیرازی، پسر وصال شیرازی، در دورهی بازگشت ادبی و سدهی سیزدهم هجری میزیست. آثار بسیاری از وی برجای مانده که هرکدام دارای ویژگیهای خاص خود هستند.
خزائی با بیان اینکه از میان آثار وقار کتاب "تاریخ سلاطین عجم" جایگاه ویژهای دارد، تصریح کرد: این جایگاه ویژه به دلیل هماهنگی و همگامی این اثر با موج ادبی زمانهی نویسنده است. نویسندگان و شاعران این دوره بازگشتی به دوران ادبی پیش از خود داشته و سعی میکردند آثاری خلق کنند که از نظر ادبی و تاریخی بر اساس الگوهای پیشین باشند.
این دکترای تاریخ گفت: این کتاب نه یک تاریخ عمومی و نه یک تاریخ سلسلهای است. این اثر فقط به تاریخ ایران در دورهی باستان اختصاص داده شده است. وی در این اثر شاهنامهی فردوسی را الگوی کار خود قرار داده و در کنار آن مطالب را از منابعی مانند روضهالصفای میرخواند و شارستان بهرام بن فرهاد گرفته است. وی مطالب خودش را به صورت ترکیبی از کتابهای مذکور گرفته، گاهی نظر خود را اعلام کرده و گاهی نیز با گفتهی الگویش مخالفت کرده است.
وی افزود: عنصر شاخص در این کتاب اشعاری است که در ضمن متن آمده است. وقار تحت تأثیر اوضاع علمی و فرهنگی زمانه از نثری ساده و روان بهره گرفته و سعی کرده در اثر خود به بخشی از نیازها و تمایلات زمانه توجه کند. نیاز زمانه در این دوره توجه به تاریخ باستانی ایران بوده است.
خزائی یادآور شد: در زمینهی بررسی نسخههای خطی تاریخ سلاطین عجم آثار زیادی نوشته نشده، مگر یک مقاله با عنوان «جستاری در نسخه خطی روزمه خسروان پارسی» (سلیمانزاده، ۱۳۸۹: ۲۲-۴۱) که در آن بخش کیانیان نسخه خطی موجود در کتابخانه دانشگاه تهران مورد بررسی قرار گرفته است.
وی گفت: از آنجا که نسخههای خطی در کتابخانهها و مکانهای مختلف قرار دارند و هرکدام از نسخهها نیز دارای ویژگیها و شرایط خاص خود هستند، معرفی کردن هر کدام از نسخههای خطی با شرایط و ویژگیهای ویژهی خود میتواند در امر پژوهش مفید فایده واقع شده و ضرورت پیدا کند.
انتهای پیام