اختصاصی| علل وعلایم ،تشخیص ودرمان آبله میمون 

به گزارش سرویس ترجمه بهداشت نیوز ، این نام ممکن است گیج کننده به نظر برسد و اطلاعاتی که در مورد آن گفته می شود نیز جنجال ایجاد می کند.

از دهه ۱۹۸۰، موارد آبله میمون به آرامی اما پیوسته در حال افزایش است. در این جا آخرین شواهد، در زمینه شیوع بیماری که سازمان بهداشت جهانی (WHO) توجه زیادی به آن دارد را توضیح خواهیم داد.

آبله میمون چیست و چگونه به وجود آمد؟

آبله میمون در انسان اولین بار در سال ۱۹۷۰ کشف شد. بیمار کودکی در جمهوری دموکراتیک کنگو بود که دارای وزیکول‌هایی شبیه آبله بود، اما همه شرایط را نداشت تا به عنوان مورد آن بیماری شناخته شده اعلام شود.

با این حال، شیوع ویروس از آنجا شروع نشد. در واقع، اولین رکورد علمی این بیماری در پستانداران، از طریق شیوع در حیوانات آزمایشگاهی است که در سال ۱۹۵۸ ثبت شد.

پس، درست است که عنوان کنیم با بیماری مشترک انسان و حیوان روبرو هستیم. اینها بیماری‌هایی هستند که معمولاً بین حیوانات خاصی منتقل می‌شوند، اما گاهی اوقات به انسان منتقل می‌شوند و ممکن است یک مسیر انتقالی بین انسانی را دنبال کنند.

تاکنون ۴ گونه بیماری در این دسته وجود دارند که می توانند انسان را آلوده کنند:

ویروس آبله: این عامل کلاسیک شناخته شده در سرتاسر جهان است که دوره‌ای از انتشار شدید داشت و سپس از چند کشور ریشه‌کن شد.

ویروس واکسینیا: این ویروسی است که برای واکسن آبله استفاده می‌شود. دقیقاً همین کمپین عظیم واکسیناسیون در سراسر جهان بود که منجر به اعلام ریشه‌کنی در مناطق مختلف جغرافیایی شد.

ویروس آبله گاوی: این ویروس از حیوانات روستایی منتقل می‌شود، اما موارد انسانی نیز از باغ‌وحش‌ها و سیرک‌ها گزارش شده است. ویروس آبله میمون: ویروسی که در حال حاضر با آن سروکار داریم.

انتقال ویروس آبله میمون :

انتقال زئونوز، یعنی از حیوانات به انسان،که محتمل ترین انتقال مستند در مورد این بیماری است.

اگرچه نام آبله میمون نشان می‌دهد که پستانداران غیرانسان عمدتاً مسئول انتقال به گونه ما هستند،اما حقیقت این است که تحقیقات به جوندگان اشاره دارد. مصرف

جوندگان در خانه های روستایی، شکار برای از بین بردن آنها به عنوان آفت و دست زدن به موش ها و سنجاب ها اولین نقطه تماس به نظر می رسد.

بنابراین، در مناطق روستایی آفریقا، آنها موقعیت هایی را شناسایی کرده اند که احتمال انتقال از حیوان به انسان را بیشتر می کند.

دیگر عواملی را که می‌توان به عنوان عوامل خطر در نظر گرفت، موارد زیراست :

داشتن حیوانات خانگی

تماس با فضولات حیوانات وحشی

انتقال بین بشری

شیوع کنونی آبله میمون به دلیل انتقال بین انسانی است، زیرا مناطق جغرافیایی دور و همزمانی موارد عملاً علت همه آنها را به دلایل مشترک بین انسان و دام رد می کند. این چیز جدیدی نیست، زیرا از زمان کشف آن، گزارش‌هایی از عفونت‌های بین‌انسانی وجود داشته است.

شاید قابل توجه ترین مورد در حال حاضر تعداد بیمارانی باشد که زنجیره انتقال را تشکیل می دهند. ما نمی دانیم که آنها چگونه ممکن است آلوده شده باشند و همه تماس های نزدیک آنها هیچ علامتی ندارند.

در گزارش‌های قبلی شیوع بیماری در دهه‌های ۱۹۸۹ و ۱۹۹۰ زنجیره انتقال حداکثر به ۸ نفر رسید. این بدان معناست که بیش از این تعداد تماس نزدیک از زمان بیماری را نمی‌توان با تشخیص تأیید کرد.

این نشان دهنده نرخ حمله بسیار پایین در مقایسه با سایر آسیب های مشابه است. میزان حمله یک معیار اپیدمیولوژی است تا مشخص کند چند درصد از نزدیکترین افراد در تماس با بیمار و گذراندن وقت با او آلوده می شوند.

آبله Symic نرخ حمله حداکثر ۱۱درصدی داشت. در مقایسه با آبله کلاسیک، این ناچیز است، زیرا دومی دارای نرخ حمله ۸۰ درصد است.

اگرچه تماس نزدیک به عنوان مسیر انتقال در نظر گرفته می‌شود، اما مشخص‌ترین مسیر شناخته شده این است که انتقال بین انسانی از مسیرهای هوا ، پوست واز طریق قطرات تنفسی انجام می‌شود.

مانند آبله معمولی، ضایعات پوستی و مایعات خارج شده از آنها مسری هستند. ویروس می تواند از طریق ترشحات به اشیاء دیگر و سایر انسان ها برسد.

نرخ حمله کم و فقدان اطلاعات در مورد زنجیره انتقال شیوع کنونی به ما اجازه نمی‌دهد تا شرایطی را که باعث مؤثر شدن شیوع بیماری می‌شود، با وضوح بیشتری تعریف کنیم.

موضوع خاصی که در شیوع فعلی مورد بحث قرار می گیرد، انتقال جنسی است. به نظر می رسد این یک عامل رایج در بین بیمارانی است که زنجیره عفونت در آنها ایجاد شده است. اما هیچ تاییدی وجود ندارد و برخی از متخصصان حتی آن را یک مسیر احتمالی می‌دانند.

علائم بیماری چیست؟

دوره نهفتگی آبله میمون، یعنی زمان تماس با ویروس تا ظهور اولین علائم، از ۶ تا ۱۶ روز متغیر است. کاملاً مشخص نیست، اما به نظر می‌رسد ۲ هفته میانگین باشد.

موارد کلاسیک با تب شروع می شود که ممکن است از ۱ تا ۴ روز طول بکشد. این بیماری با علائم تب همراه با سردرد، خستگی، میالژی و خواب آلودگی همراه است.

سپس شیوع پوستی مشخص شروع می شود. شروع از تنه و ادامه در اندام‌ها از ماکول‌ها (لکه‌ها) و پاپول‌ها (تاول پوست)، همراه با وزیکول‌ها (با محتوای مایع) و پوسچول‌ها (با محتوای چرک) است که به پوسته تبدیل می شوند.

التهاب غدد لنفاوی در آبله میمون وجود دارد و به همین دلیل از آبله کلاسیک متمایز می شود که تقریباً هیچ گونه لنفادنوپاتی ندارد.

شدت آن در بیشتر مواقع خفیف است، اما در موارد معدودی (۱درصد) می تواند کشنده باشد. موارد شدید اغلب با استفراغ و اسهال، آنسفالیت و ذات الریه همراه است. برخی از آنها به سپسیس می رسند و در اثر نارسایی چند عضوی می میرند.

کاهش پاسخ ایمنی بیمار وجود دارد که ممکن است به نفع عفونت با باکتری باشد.

وضعیت خاصی در این بیماری برای زنان باردار وجود دارد، زیرا آنها هنگام آلوده شدن به آبله میمون، میزان مرگ و میر و عوارض بیشتری دارند. به همین ترتیب، برخی گزارش‌ها تایید کرده‌اند که امکان انتقال بیماری از مادر به جنین وجود دارد.

شناسایی موارد:

در طول تاریخ، از سال ۱۹۷۰ تا کنون، تعاریف مختلفی از موارد مشکوک به آبله میمون ارائه شده است. این کار برای شناسایی بیماران و جداسازی آنها انجام می شد.

هر کشوری علائم هشداری را ایجاد می‌کند که باید از آن‌ها آگاه باشیم اما، به طور کلی، توافق بر این است که ابتلا فرد مشکوک به این بیماری زمانی ثابت می شود که تب و بثورات تاولی همراه با حداقل یکی از سه علامت زیر را داشته باشد:

بثورات روی کف دست‌ها یا کف پاها.
التهاب غدد لنفاوی.
دوره‌های افزایش دمای بدن قبل از ظاهر شدن بثورات.

اگر فرد دارای این علائم در تماس نزدیک با فردی بوده است که قبلاً تشخیص آن تایید شده است، احتمال مثبت بودن افزایش می یابد.

تشخیص چگونه تایید می شود؟

اولین قدم در مسیر تشخیصی آبله میمون با سوء ظن شروع می شود. طبق تعریفی که قبلا ارائه کردیم، این موارد مشکوک هستند و باید ایزوله شوند و آزمایش باید آغاز شود تا بیماری مشخص شود . این یک راه حل سریع نیست، زیرا این هنوز یک عامل ویروسی نیست که بتوان آن را به طور گسترده در سراسر جهان آزمایش کرد.

این آزمایشات خاص به در دسترس بودن در هر مرکز بهداشتی بستگی دارد:

واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) ایمونوهیستوشیمی میکروسکوپ الکترونی

این روش‌ها فقط در برخی از مراکز موجود است بنابراین تأخیر تقریباً اجتناب ناپذیر است و باید در حین انتظار برای آزمایش جداسازی مظنونان اعمال شود.

ایمونگلوبولین ها، PCR و ایمونوهیستوشیمی نیاز به نمونه خون از بیمار دارند. در صورت جمع آوری ترشحات برای ارسال به آزمایشگاه، از میکروسکوپ الکترونی برای تجزیه و تحلیل بصری ترشحات استفاده می شود.

درمان آبله میمون چیست؟

آبله میمون درمان مشخص و خاصی ندارد. مانند بسیاری از پاتولوژی های ویروسی، هیچ داروی خاصی وجود ندارد که بتواند تکثیر پاتوژن را مسدود یا بی اثر کند.

بنابراین آنچه کارشناسان از آن حمایت می کنند، قرنطینه با اقدامات حمایتی است. برخی از بیماران با موارد خفیف به هیچ رویکرد دارویی نیاز ندارند. دربرخی دیگر به اندازه کافی بیماری شدید هست که آزمایش وتجویز داروهای ضد ویروسی را نیاز دارند.

شواهد کافی در مورد اثربخشی داروهای ضد ویروسی برای کاهش عوارض وجود ندارد. آنها برای استفاده با صلاحدید تیم درمان در کسانی که بیماریشان شدید است یا در معرض خطر مرگ هستند، یعنی در ۱ درصد از کسانی که تشخیص داده شده اند، استفاده می شوند.

(برینسیدوفوویر و تکوویریمات) نام دو دارویی هستند که برای درمان اورتوپوکس ویروس‌ها مورد مطالعه قرار گرفته‌اند. آنها بیشتر در زمینه آبله کلاسیک کار کرده اند، بنابراین امروزه بهترین گزینه برای جلو گیری از شیوع بیماری هستند.

از سوی دیگر، عوارض درمانی خود را دارند. سوپر عفونت های باکتریایی، که در موارد شدید شایع هستند، با آنتی بیوتیک های مخصوص میکروارگانیسم شناسایی شده درمان می شوند.

در پنومونی یا آنسفالیت که به عنوان یک عارضه در طول بستری شدن در بیمارستان ظاهر می شود، تیم پزشکی ممکن است تصمیم به ارائه خدمات خاصی بگیرد. این امر با تهویه کمکی حاصل می شود، در صورتی که شرایط بیمار آن را ایجاب کند.

مرخصی بیماران:

هنوز بحث در مورد زمان ترخیص بیماران وجود دارد. اکثر آنها به طور رضایت بخشی بهبود می یابند و هیچ عواقبی ندارند. اما این مسئله انتقال بین انسانی است که تعیین کننده این سوال است که چه زمانی باید به قرنطینه بیمار پایان داد.

در شیوع‌های قبلی، هم در آفریقا ، هم در آمریکا و هم در بریتانیا، با ناپدید شدن دلمه‌های بیماران، ترخیص آنها پیشنهاد شد. فرض بر این است که در آن مرحله، بیماری فرد دیگر مسری نیست. این مورد در مورد آبله کلاسیک است.

با این حال، مشخص شده است که برخی از بیماران تا ۳ هفته پس از ناپدید شدن دلمه ها، نتایج PCR مثبت در دستگاه تنفسی دارند.

همچنین می‌دانیم که بیمارانی هستند که پس از ترخیص مجدداً پس از مقاربت جنسی، لنفادنوپاتی و بثورات پوستی دارند. این باعث ایجاد سوء ظن در مورد استقرار ویروس در ناحیه تناسلی می شود که می تواند انتقال از این مسیر را تا مدت ها بعد طولانی کند.

آیا واکسنی وجود دارد؟

سازمان غذا و دارو (FDA) واکسنی به نام JYNNEOS را در سال ۲۰۱۹ تأیید کرد. این ایمن‌سازی هم علیه آبله و هم در برابر آبله میمون مؤثر است.

هنوز تصمیم گرفته نشده است که برای توزیع انبوه در دسترس باشد، اگرچه برای جمعیت های در معرض خطر این مورد در حال مطالعه است. افرادی که در مناطق بومی زندگی می کنند و تماس های نزدیک با موارد تایید شده دارند و کارگرانی که در معرض حیواناتی هستند که مبدا بیماری شناخته می شوند، می توانند گیرنده این بیماری باشند.

برنامه واکسیناسیون دو دوز است که باید یک ماه از هم فاصله داشته باشند. اما تاکید می کنیم که هنوز هیچ تاییدیه ای برای گنجاندن آن در برنامه های رسمی واکسیناسیون یا برای اعمال تحت شرایط شیوع فعلی وجود ندارد.

با این حال، کشورهای اتحادیه اروپا در حال کار بر روی مسائل قانونی برای دریافت واکسن هستند با این فرض که می تواند محافظی برای جلوگیری از گسترش در گروه های در معرض خطر باشد.

مشخص است که کسانی که با واکسن کلاسیک آبله واکسینه شده‌اند یک مزیت دارند. حفاظت حاصل از چنین ایمن سازی در برابر آبله میمون ۸۵ درصد برآورد شده است که بیش از حد قابل قبول در نظر گرفته می شود.

بخشی از منحصر به فرد بودن این شیوع کنونی به این دلیل است که افراد کمتری با آبله واکسینه شده اند.

شیوع فعلی:

شیوع فعلی آبله میمون در ۷ می ۲۰۲۲ آغاز شده است، زمانی که بریتانیا یک مورد را در خارج از آفریقا گزارش داد. با وجود این، برخی از اپیدمیولوژیست‌ها شیوع را از سال ۲۰۲۱ می دانند زمانی که ایالات متحده تعداد کمی از موارد را در قلمرو خود گزارش کرد.

از ابتدای ماه مه تا کنون، بیش از ۲۵۰ مورد تایید شده در خارج از آفریقا وجود دارد. این شامل ۱۶ کشور است.

این یک وضعیت بی سابقه است، به خصوص با بیش از ۱۰۰ مظنون در قرنطینه و در انتظار تایید. سازمان بهداشت جهانی شیوع این بیماری را اعلام کرده است، اما تصریح کرده است که امکان کنترل آن وجود دارد وخطر آن کم است.

Steptohealth
۱ ژوئن ۲۰۲۲

گلنوش محبعلی