دعا در کلام امام صادق (ع)

تاریخ بشر از توجه به مبدأ هستی و خالق خود خالی نبوده و به نحوی به ادب نیایش و ارتباط برخاسته و این همان حقیقت دعاست که از درون آدمی به الفاظ کشیده شده است.
دعا و عرض نیاز به درگاه الهی است که از فضل بی‌انتهایش به نوید ادعونی استجب لکم درهای سعادت را به روی هرکه او بخواند می‌گشاید. آرامش‌بخش دل‌هاست و روح را از حیرت و یأس بیرون آورده و به حرکت درمی‌‌آورد. دعا به لحاظ معنا و مفهوم هم‌خواست از وجود برتر برای رهایی از مشلات و رسیدن به خواسته‌هاست. به انسان انبساط و شادی درونی می‌بخشد و روح ایمان را در انسان زنده نگه می‌دارد. ارتباطش را با خدای خود مستحکم و از دیگران بی‌نیاز می‌کند. دعا به تعبیر روسل اکرم (ص) مغز عبادت است و به همین دلیل، آثار تربیتی بسیاری انسان دارد.
در معارف اسلامی، به صورت چشمگیری در آیات و روایات به موضوع دعا پرداخته شده است. آیات بسیاری به دعای پیامبران و اولیای الهی اختصاص دارد که به عنوان ادعیه قرآنی شناخته می‌شود و بخش گسترده‌ای از روایات هم به ادعیه تعلیمی از پیامبر اکرم و ائمه و روایاتی دربارهٔ فضیلت، آداب و زمان‌های استجابت دعا اختصا دارد. پیامبر اسلام و ائمه معصومین پیروان خود را به قرائت دعاهای گوناگون ترغیب می‌کنند.
بیشترین دعاهای مأثوره از امام علی، اما سجاد و امام صادق (ع) گزارش شده است. احادیثی که از امام صادق (ع) دربارهٔ فضیلت دعا و ادعیه روایت شده از ایشان همچون دیگر روایات باقی‌مانده از آن امام در کتب حدیثی متعدد پراکندگی داشت که با همت محقق عطاردی در قالب مسند هریک از امامان امروزه در اختیار ما قرار گرفته است. مسند امام صادق توسط محقق عطاردی در ۲۲ مجلد به عربی نوشته و انتشار یافته و توسط حجت‌الاسلام آقای عطایی به فارسی ترجمه شده است.

این جلد از تلخیص مسند امام صادق (ع) به احادیثی که به دعا و شرایط و اوقات آن پرداخته است و همچنین ادعیه مأثور از آن امام همام اختصاص دارد. هدف اصلی تدوین این کتاب دسترسی عموم با احادیثی یا موضوعات مرتبط با دعا و ادعیه روایت شده از امام صادق (ع) است.