دوچرخه

بسم الله الرحمن الرحیم

شناسِ کوچه ی ذهنم شُد
دوباره بی تو ​​​​​​نخوابیدن
کمی برای نوشتن خیس
غمی و حوصله تابیدن

نگاه باکره ی مردان
میان نان و نمک جان داد
جهان همیشه غلط بوده
کنار قاپِ حسابیدن

تمام سهم من از عشقت
همین ترانه ی اجباری
سوار مَنقلِ دل ضعفه
دُمِ الاغ کبابیدن

صدای خاطره ها هر شب
به پای ذهن گره خورده
و در تدارک دردی که
بغل گرفته عذابیدن

نفس نفس زده ای بانو
به روی زین جدایی ها
سپرده ام همه عمرم را
فقط برای رکابیدن

اگر چه مُهر لبت جعلی
و رگ به رگ شده دندانت
فرو بکش من و شعرم را
در انزوای کتابیدن

فدای سوره ی تزویرم
شهید آیه ی سردرگُم
شبیه چاک دُمل زخمی
مُدام خنده نقابیدن

بخواب بر سر زانویم
بباف آنچه که می دانی
زمان زمانه ی مرگ است و
طناب دار خشابیدن

غزل در آخر خودخواهی
جناس بختِ خودش راخورد
دهان قافیه‌ها خونی
ردیف؛ فکرِ خرابیدن