گِل کمال (شعربی نقطه)

درطلوع دمی
گُل احساس را سرود
و رها کرد روح را
در مدار مِهر،
و هُرم درد را
در گِل کمال .... آرام آرام درک کرد
مرگ در مرگ
ورای وادی کور
در هِرهِر هراس
حوالی آدمها،
آمد و آمد،
ولی اگر را ساطع کرد
حول محور اما ...