کعبه ی امید

گوش جهان
پر است از فریاد خفاش ها
خیابان ها
قی می کنند
فاضلاب های گناه را
شب
چادرش را
بر روی دلها کشیده
تقویم
حرفی برای گفتن ندارد
عقربه های ساعت
دیوانه وار دور هم می چرخند
جهان
در خواب زمستانیست
از آسمان امّا
زمزمه‌ایی میاید
بگشایید
درکعبه ی امید را
جمعه ای آبستن خورشید
در راه است
شب
روی دستان خورشید جان می سپارد

(اَللّهُمَ عَجِّل لِوَلیِکَ الفَرج)


زینب شمسی نسب