پنجره zwnj;ی شعر

از چشم تو آغاز شد
از عبور خورشید و سایه روشن پلک
که نوازش دستانت
حواس پونه‌ها را بهم ریخت
پای هر پنجره‌ی شعر
حالا
به رگ‌هایم بریز
و مرز پیراهنم را بردار
ادامه ی این خط استوا
به آفتاب گردان می رسد
به جاذبه ی نیوتن
و گونه ی سرخ سیب هایم