تبخیر جمعی

به این تمامیت
که خشکانده شده
از من
حتی اگر نگاه نکنم
باز تپش ِ اقیانوسی را
به یاد می آورم که
از دیروزش
رو به طغیانی برمی گردد
که در تابلوی خیابان
نقطه، نقطه،
به سرخ ترین شکل ِ کبودش
در آمده است

سرریز از
بوی اکسید آهن
قایق هایی از آب های آزاد جهان
حرف ها را
به جایی می آورند که
به جغرافیا و تاریخ ِ رفته اش
هنوز از پشت پرده
مرگ می وزد

شاید دیگر
تبخیر شدن ِ انسان
روی تاریکی تاثیر نمی گذارد ...



ن . مهتاب