9غم انگیزم

شب عیداست ونالان از گرانی اشک می ریزم
خدایا این چه نوروزیست از اندوه لبریزم

به سویم دخترم چون بالباس کهنه می آید
از آن بنشسته درخیزم که تابنشست برخیزم

اگرچه جشن ونوپوشی از آیین نوروز است
ولی من ازگرانی بادل وجانم گل آویزم

گلودرچنگ بغض است وبه ظاهرشادوخندانم
که غم را باتبسم های تلخ خود درآمیزم

مرا بهره ازاین رویای شیرین تلخکامی شد
پراز آه وپرازدردم ؛غم انگیزم غم انگیزم

دلم از تیغ نیرنگ ودو رویی ها پراز خون است
که بس دلشوره در اشوبگاه سینه می ریزم

خداوندا توانی ده در امواج نداری ها
که بامکروریاکاری وفقروجهل بستیزم

من از طوفان دردِ روستا وشهرمی گویم
واز گفتار تلخ مردم ایران زرخیزم

دراین جا پارسایی با چپاول می شود همراه
که بانک فقر برمی خیزد از تهران وتبریزم

اگر از فقرمی سوزم دراین ثروت سرا اما
ندارم تاب ان که از دیاردخویش بگریزم

چنان بی بهره دراین دزدگاه از ثروت خویشم
که چون بیچاره در چنگ چپاولخیز چنگیزم

هزاران مدرسه درکشور بیگانه می سازند
من اینجا در تماشای کلاس خالی از میزم

ولی با این همه بیچارگی سرشارم از نوروز
به یاد جشن سبز خسروان جمشید وپرویزم

غریب اینجابهارباطراوت رنگ می بازد
که درآغاز فروردین هم همراه پاییزم