بهار

ناگهان
شیشه خواب شکست
گل
مست از خواب زمستانی بود
با شکست دل آدم برفی
یخ شبنم وا شد
دشت با شبنمی از خواب پرید ،
ننه سرما کمی حوصله کرد
غنچه ها چون وا شد
بار و بندیل سفر بست و رفت
ساعتی چند گذشت
آب از دشت و دمن جاری شد
گل ، بلبل ، من و یک رویای تکراری
چهره پرداز گل ز رنگ نگار
نقش خورشید چه میبرد در کار
سفره عشق مهیا شده بود
دامن دشت چه زیبا شده بود
زندگی،
عشق،
صفا ،
همه معنا شده بود ...
به گمانم
گل جواب سلام خورشیداست
دوست در روی دوست خندیده است....