بدحالی

شب است و آفَت دنیا به جانِ ما فالی

به دار میکِشَدَم ریسَدَم چونان قالی

چونان که غوطه ورم در میانِ بدحالی

گذر کند لحظاتَم به سانِ صد سالی

غم است و درد غریبِ نگاهِ اجمالی

منم و جان تَکیده، کجاست اقبالی؟

کجاست آن که بپرسد زِ بَطن ما حالی

و یا که کم کند از این غرورِ پوشالی

فتاده ام به مسیری بدون یک تالی

نمانده دَر به دیارَم، نه مانده یک والی

منم و دارِ مُکافات و آفت و کالی

گذر کند لحظاتم به سانِ صد سالی

صدف؛ حیران