شهری که...

در زیر باران پوست می انداخت شهری که
در خون و رگ ها آشغالِ فاضلابش بود
شهری که قلبش پشت میله های فولادی ست
شهری که روی سنگ فرشی رخت خوابش بود

از پشت عینک های دودی دید می زد دید
هر عابری را ‌که سخن می گفت با ریلش
هر عابری را که بدستش دست معشوقه است
لب های روی لب نشسته شد:تب و میلش

او آسمانش سنگ بود و شیشه،ایرانیت
خورشید تنها سایه ای بود و گذر می کرد
دیوارهای سنگی این شهر خوابیده
همواره روی نور ها سینه سپر می کرد

شهری که دستش بوی خون میداد و استبداد
در را به روی واژه ی آزادگی بسته ست
انسانیت را روی جوخه تیرباران کرد
در زیر پایش حلق صدها لاله ی خسته ست

شهری که در شُش هایش افتاده هوای مرگ
در سینه ی سنگی یش آهنگ قراری نیست
در گوش هایش نوحه خوانی بود و زجه،درد
آواز جز زاری به پای حلقه داری نیست

تا پاکبان جارو بدست و چکمه پوشیده
هر قطره اشکِ بر کفِ این شهر را می شست
بر روی دیوارش شعار و خونِ روی دست
شد پاکی و فرزانگی قلاشی یک پُست

در کوچه انسانها لباسی شیک می پوشند
شب ها گرسنه روی بالش اشک می ریزند
بر روی لب لبخند و در سینه فغان و درد
ابر بهارند و به روی برگ پاییزند

لب دوخته شد تا بگویند هیچ حرفی نیست
دل سوخته شد دوده هایش را خفه کردند
انسانیت را گیر صد ها فلسفه کردند
تا راستگویی را به زیر ملحفه کردند


شهری که مسجد هایش از مُهر ریا پر بود
حتی خدا را بر مناره چال می کردند
بر روی منبر جز تظاهر نیست حرفی که...
پیغمبری را روی دینش لال می کردند

باید گذشت و رفت یا که ماند و سازش کرد؟
باید که ماند و پاک کرد این کوچه را از رنگ
باید بکندم سنگ را از سینه های تنگ
حتی به ضرب خنجر و دشنه به زور جنگ

باید که از پستوی سایه نور را آورد
باید که خورشیدی بتابد روی شهری که...
پر از نجاست شد تمام کوچه هایش تا...
جاری شود انسانیت در خون نهری که...

سرچشمه هایش آسمان و ابر می سازند
سرچشمه هایش از دل دریاست نه از کوه
سرچشمه هایش روی ظلمت قبر می سازند
سرچشمه هایش از دل شادیست نه اندوه

برهان جاوید
یکم اسفند هزاروچهارصدودو