بوشهر

شهر من ای افتابت گرم وسوزان
مردمانت تا ابد خونگرم و رقصان
ای که دریایت بهشت بیکرانی
ز هر خانه ببینی ناخدایی
شهر من ای زادگاهی از دلیران
زنانی ساختی از نسل شیران
ز ورزش پهلوان بسیار داری
در هنرها بانوان خوش نام داری
ای که نخلهایت نشانی از نجابت
قامتش باشد نشانی از سخاوت
ای که دور بودن زخاکت هست دشوار
هرکه دید زیباییت گردید گرفتار
بوشهر ای مادر فوتبال ایران
طارمی پروردی تو از نسل شیران
ز بیمردت بگویم با کوه های بلندش
یا که از دلوار و لنج های قشنگش
ز بندرگاه ، ساحلُ و اسبهای نجیبش
کز ارامش و زیبایی نیست رغیبش
از آن سنگ فرش های چهار محلش
آن عمارت های معروف و قشنگش
چون اصالت را ببینی تو درونش
مردمی که عاشق فرهنگشونن
از هلیله و بناهای قدیمی
همانا مثل او جایی ندیدی
ادمهای پاک و معصوم و فقیرش
که نیروگاه سالها کرده اسیرش
از آن ریشهر و قلعه های زیبا
که در موج ها همی بودن شکیبا
از آن اوبا و آن ابهای گرمش
ز خورموج و ز کوه های قشنگش
زنان بومی با شالهای رنگی
که بی ارایشند زیبا و جنگی
شهر معروف به خرمای کبکاب
شهرصیادان ، دلیران ،ساحل ناب
گر ندیدی شهر من عمرت فنا است
خانه هایی که درش روی تو باز است


پرستو