لحظه ی دلواپسی

آسمون دلامون ابری شده
بغض گریه ها رو ویرون می کنه
روی سایه ی پریشون دلم
داره قلبامونُ گریون می کنه
لحظه هامون همه توی غربتن
دل آسمونُ جارو می کنن
از روی بوم خسته ی دلواپسی
غصه های دلُ پارو می کنن
می دونم اینجا تو این شهر غریب
کسی جز تو واسه من نمی مونه
همه ی شعرُ غزلهای منو
جز صدای تو کسی نمی خونه
شعر تو یه حس تازه تر می ده
به تموم واژه های غربتم
واسه گل شدن تو این شهر غریب
میون ثانیه های فرصتم