حاشا ،ابدا

در چشم منِ خسته
تو در آتشی و
شعله ی دیدار
آه می کشد
هرنفس از سینه ی دلدار
سَر می رود
این حنجره ی بغض
از کامِ عبوس لب تب دار
حاشا ،ابدا یعنی که انکار و انکار
من در عطش عشق و تو انگار نه انگار