بقعه

تو ای رود ِ خروشانم
مَبر موج ِ روانم را
تو را دریا نمیخواهد
مَگیر از من توانم را

میانِ ابر ِ بغضم باش
بزن بر صورتم سیلی
که باران را برقصانی
بُکُش بغض ِ نهانم را

علاجم بقعه ی چشمت
منم یک زائر رانده
شفا هرگز نمیخواهم
تبرک کن تو جانم را

دخیلم ، مرتدم ، مستم
که در کنج شبستانت
نشستم تا مگر شاید
بدوزد غم دهانم را

دو گرگ ِ زیرِ اَبروها
به دنبالِ دلِ میشم
به چنگ آورده ای میش و
دریده سگ شبانم را

تنت بیروت ِ لبنان و
دو چشمت مسجد الاقصی
عروس ِ خاورِ دورم
بگیر از من جهانم را

به اوج آسمان بُردی
دل ِ بی دست و پایم را
رها کردی به یکباره
شکستی استخوانم را

سرم بر دار میرقصد
تو میریزی ز چشمانم
که با هر چکه بر دارم
بُریدی تو امانم را

اسیر ِ جنگل ِ مویت
علیل ِ پیچ و خم هایش
هرس باید شود این ره
بهاران کن خزانم را

بزن بر غیرتم سیلی
بگو ای کاش می مُردم
بگو گور و کفن با من
تو دفنش کن جوانم را

ز اجدادم چه می‌ماند
به غیر از یک بغل نطفه
منم آن ناخلف فرزند
که تف کردم اذانم را