هستی بابا

پر شور و هیاهو شده این خانه به سازت
دل برده ای از من تو به هر غَمزه و نازت

در خندۀ تو چیست؟ که آتش زده جانم
گو حل کنم سِر نهانیست به رازت

عقل از من دیوانه تو بردی به نگاهی
این بردن عقل را چه کسی داده جوازت؟

آغوش من آن قبلۀ گمگشته عشق است
وقت سحری،خوان تو در این قبله نمازت

ای دختر زیبای من ای هستی بابا
دنیای مرا ریخته به هم غمزه و نازت