نسترن

نسترن
خانه‌ی ما، خانه‌ی دلتنگی‌هاست؛

تک و تنها، در میانِ خانه‌ای
کانجا نمی‌جنبد کسی
راز، آیا می‌شود گفت به این سقفِ بلند؟
راز، آیا می‌شود گفت، به این کوه و کمر؟

نسترن
خانه‌ی ما، خانه‌ی کوه است و کمر؛
ناامیدی همچو شب، بر راهِ ما بسته کمر

نسترن
همدمِ بارانم و باد
زندگی‌ام، یا نشیب است یا فراز

نسترن
اینجا ته دیوانگیست
کس نمی‌خندد نمی‌جنبد
بگو اینجا کجاست.
تاج خندان مجموعه اشعار لاله‌ی واژگون