جهانبان

مشهورِ جهانهایم آنگه به که می مانم
گه فوق مَلَک باشم گه حبسی زندانم
یک آنی جهان بانم آنی دگر حیرانم
ایمان شده بنیانم بی دینی فرا خوانم
در آتش مشتاقان پروانه ای می مانم
در حسرت شمع ماندم افسانه ای می خوانم
گه دودم و گه نورم گه کوری پریشانم
گه برکهِ خاموشم گه رودی خروشانم
در خلوت دل گاهی مافوقِ سُروشانم
در صحنه خودبینی محسور وحوشانم
گه شیرم و گه روبَه گه قمری و گه بازم
آخر نشدم قانع چیست زینکه دغل بازم
دانا تو بگو کیستم گه خُرم و گه زارم
زرین گهر است بودم از گوهری بیزارم
نی نیکم و نی شَرم نی خاکی و نی بَهرم
گه شهد عسل وارم گه فوق فرا زهرم
نی تاجر بازارم نی فارغ از آزارم
گه سیرِ سماواتم گه خاطی گلزارم
طبعم به خروش آید صفرایی بجُنبانم
گر زوزه کِشد سردی سودایی بِرَنجانم
طغیان گرِ دَم باشم مجنون جهانهایم
محبوسی شوم بلغم مغبون زمانهایم
نی عبدم و نی حُرم نی مومَم نی شَهدم
بد عهدی ها خو کردم با آنکه نکو عهدم
نی دلبری مجنونم نی دل به کسی دادم
وَه چیست چنین محزون آوازهِ اجدادم
حافظ تو بگو منبعد انسان را چه نام نامیم
عَبدان شهِ لاهوتی ، غیران را خَسان دانیم



28 اردیبهشت 1403
طبیب حافظ کریمی( لسان الحال )