ای رئیس جمهور شهید

آمد شب باد غم گرفت این دل ما
یک نقطه امیدِ، غم گرفت این دل ما
ما منتظریم ،که زخم براین دل ما؟
تا صبح دمید غم گرفت این دل ما



داغ است خبر چه داغ خدمت
یک بقچه امید باز حسرت
کاشکی که نیامد این خبر دَر
هر چند شهادت و شهید قسمت



بود ابراهیم و ، نامت بت شکن
خوب شکستی حب دنیا را قشنگ
در میان اینهمه رخسارِ رنگ
رنگ خود یکدانه ساختی آن یرنگ





تسلیت ...

کاشکی نبودی هیچ واژه‌ای
از جنس همین تسلیت و مصیبت و حسرت،
عموم این واژه‌های غصه مند ترغصه‌ی پردرد

دلم میگرد برای تمام حرفهایت ای مرد

تو مگر چکار کرده‌ای که چنین می‌سوزد هر تنی دراین فراق نستوه جانسوز از بُن ِ تنِ تَه ِ وجود


نمی دانم آیا کلمه‌ای هست بنویسم تا ساکت کند این بی پدر بغض پر حسرت را
باور کن
به اندازه‌ای برای تو میسوزیم و می‌سوزم که پسری برای پدرش یا پدری برای پسرش چنین ،
می‌سوزد
می ریزد اشک
چرا تو با ما چنین کردی
راستی این رسم جوانمردی ست آنگاه که حرفهایت ،کارهایت ، رفتارت ،اخلاقت به ما درس عشق ،سادگی و اخلاص و خدمت خلق و رضای او آموخت

و آنگاه که شیفته ی مرامت شده‌ایم
جا خالی می‌دهی
این انصاف است که سر بزنگاه
در رنگینک رنگین کمان دنیا رهایمان کنی ؟
خودت در شب ولادت پناه غریبان و رضای بی کسان
و دوای مریضان
مزد زیارت و اذن دخول میگیری
اما
تو فکر نکردی دلمان می‌گیرد ،می‌شکند
آخه ما با این غم بی‌حساب چه کنیم
ای رئیس جمهور شهید


آروین