عکاسی که با دوربین به شکار خرس‌های گریزلی می‌رود

عکاسی که با دوربین به شکار خرس‌های گریزلی می‌رود

به گزارش همشهری آنلاین به نقل از واشنگتن‌پست، بزرگ‌ترین برنامه شکار گریزلی در 40 سال اخیر در آمریکا ماه آینده میلادی در وایومینگ آغاز می‌شود و فقط چند نفر از میان بیش از هفت هزار متقاضی فرصت می‌یابند یکی از 22 خرس نگون‌بخت را شکار کنند. این برنامه در شرایطی برگزار می‌شود که موج مخالفت با شکار خرس‌های گریزلی در سرتاسر آمریکا فراگیر شده و به سنت فیلم تحسین‌شده «سه بیلبورد بیرون ابینگ، میزروی» به بیلبوردها هم راه یافته است.

یکی از این افراد که می‌تواند تجربه شکار خرس را به انبوه تجربه‌های خود بیفزاید، تامس منگلسن است؛ عکاس 72 ساله و سرشناس حیات وحش که چهار دهه اخیر را در نزدیکی پارک ملی گرند تتن گذرانده و حالا قصد دارد با یک دستگاه دوربین به جای یک قبضه تفنگ به شکار گریزلی برود. او می‌گوید: «ما از تمام روش‌ها برای ابراز مخالفت خود با شکار حیوان‌ها بهره بردیم و همچنان از هر کاری که به نظرمان موثر باشد، استفاده می‌کنیم.»

خرس‌های گریزلی که بومی منطقه یلواستون آمریکا هستند، سال 2017 از فهرست گونه‌های در معرض خطر خارج شدند و این بهترین فرصت را در اختیار عاشقان شکار قرار داد تا برای نخستین بار در بیش از چهار دهه اخیر به سرگرمی محبوب خود بپردازند. در این میان، گروهی هم مخالف هر گونه شکار حیوان هستند و صدای مخالفت خود را به گونه‌های مختلف از جمله درخواست از دولت، دیدار با قانونگذاران و... به گوش همه می‌رسانند.

قانون شکار خرس گریزلی در دو پارک ملی یلواستون و گرند تتن به این شکل است که حداکثر 10 شکارچی (نه همزمان) هر کدام 10 روز وارد منطقه می‌شوند و کار با کشته شدن اولین خرس ماده یا 10 خرس نر به پایان می‌رسد. در دو منطقه دیگر که جمعیت انسان‌ها بیشتر است، شکار تا کشته شدن 12 خرس نر یا ماده ادامه می‌یابد. در این میان، قرعه شماره هشت به نام منگلسن خورده که مخالف جدی شکار است.

قرعه هشت به این معنی است که عکاس قدیمی حیات وحش باید منتظر پایان کار هفت شکارچی پیش از خود باشد و دعا کند تیر هیچ‌کدام آنها به هدف نخورد. یکی دیگر از طرفداران جنبش مخالفت با شکار گریزلی‌ها خانمی است که در منطقه جکسن هول در وایومینگ زندگی می‌کند و با قرعه شماره دو می‌تواند به مدت 10 روز مانع شکار خرس‌ها شود. منگلسن می‌گوید: «اگر بخت با ما یار باشد، می‌توانیم جان یکی دو خرس را نجات دهیم.»

گریزلی‌های یلواستون سال 1975 در فهرست گونه‌های در معرض خطر قرار گرفتند. آن زمان تنها 136 خرس در این منطقه باقی مانده بود و در 40 سال گذشته تعداد آنها به حدود 700 رسیده است. افزایش بی‌رویه جمعیت گریزلی‌ها به معنی بیشتر شدن خطر رویارویی این حیوان خطرناک با خودروها و انسان‌هاست و از این رو، زیست‌شناسان ایالتی و فدرال معتقدند شکار کنترل‌شده خرس‌ها آسیبی به جمعیت آنها نمی‌زند.

ایالت آیداهو امسال اجازه شکار یک خرس ماده را صادر کرده اما مونتانا با وجود صدور اجازه، این قانون را برای یک سال به حالت تعلیق درآورده است. منگلسن یکی از بهترین افرادی است که روند افزایش جمعیت خرس‌ها را با دوربین خود ثبت و ضبط کرده است. او سال 2006 خرسی ماده به نام 399 را شناسایی کرد که این روزها همراه توله‌هایش در حاشیه جاده‌های منطقه جنگلی گرند تتن دیده می‌شود و مردم برای تماشایش صف می‌کشند.

از آنجا که شکار گوزن روندی معمول در پارک‌های جنگلی آمریکاست و خرس‌ها به خوردن گوشت گوزن شکارشده عادت کرده‌اند، صدای شلیک گلوله را با زنگ خوردن غذا اشتباه می‌گیرند و این می‌تواند به آسان‌تر شدن شکار خود آنها کمک کند. منگلسن معتقد است دادن فرصت شکار به عده‌ای محدود به معنی گرفتن فرصت دیدن گریزلی‌ها از میلیون‌ها شهروند علاقه‌مند است: «خرس‌های گریزلی بیش از هر چیز به خودشان و به این چشم‌انداز زیبا تعلق دارند.»

عکاس قدیمی که ابتدا تصور می‌کرد قرعه‌کشی دادن فرصت شکار نوعی فریب خواهد بود، با درآمدن نام خودش به سالم بودن این روند اعتراف می‌کند اما در عین حال امیدوار است برنامه شکار خرس با حکم دادگاه متوقف شود. دادگاه رسیدگی به شکایت مخالفان شکار برای روز 30 اوت برنامه‌ریزی شده است؛ درست در آستانه رسیدن سپتامبر و آغاز فصل شکار خرس‌های گریزلی در دو ایالت وایومینگ و آیداهو.