اولین ارکستر فیلارمونیک تهران، دروغی تکراری/ به خاطر عاطر مخاطبان احترام بگذاریم

در ادامه ذکر شد اولین برنامه ارکستر فیلارمونیک شهر تهران شنبه ۱۲ مرداد ماه با حضور لوریس چکنواریان، فؤاد حجازی و آرش امینی و با اجرای آثار مفاخر شهر تهران چون فرهاد فخرالدینی، حسین دهلوی و آثاری اجرانشده از موسیقی کلاسیک ایرانی در مرکز همایش های برج میلاد به صحنه خواهد رفت.

در ذیل این اخبار آمده است، ارکستر فیلارمونیک (فیلهارمونیک) به رهبری نادر مشایخی، ارکستر و گروه کر خانه هنرمندان ایران به رهبری محمد سریر و ارکستر شهر تهران به رهبری اسماعیل تهرانی از جمله مجموعه‌های موسیقی بودند که پیش از این توسط ارگان‌های وابسته به شهرداری تهران تأسیس شده اما بعد از مدتی فعالیت‌ خود را متوقف کردند.

نکته جالب اینجاست که آخرین ارکستر فیلارمونیک در تاریخ 20 اسفند‌ماه سال 97 رپرتواری را در تالار وحدت به صحنه برد که برای نخستین بار در ایران اجرا شد. آرش گوران رهبر ارکستر فیلارمونیک تهران در همین زمینه بیان کرده بود: احساس می کنم که اجراهای فیلارمونیک تعدادش اندک است. باید از مسئولان پرسید که چرا اجراهای ارکستر کم است. فیلارمونیک آمادگی اجرای پنج یا شش کنسرت در سال را داشته باشد. سالن اجرا و سالن تمرین هزینه های زیادی دارد و به حق است که این هزینه های برای ارکستر فیلارمونیک کم و یا کاملا رایگان شود. هم توان ارکستر و هم توان نوازندگان بسیار بالاست و رپرتوارهای زیادی هم داریم. ما آمادگی بیشتر کردن تعداد اجراها را داریم.

فیلارمونیک ها در تمام دنیا از سوی شهرداری‌ها و شخصیت‌های خصوصی حمایت می‌شوند. دوسال پیش نماینده‌ای از ارکستر فیلارمونیک تهران به ارکستر فیلارمونیک نیویورک رفت و در پروژه صلح جهانی حضور داشت

وی گفت: از سال 1390 با ارکستر فیلارمونیک تهران کار می کنم و هر ساله توقع مالی‌ام از ارکستر را به زیر صفر رسانده‌ام. فیلارمونیک ها در تمام دنیا از سوی شهرداری‌ها و شخصیت‌های خصوصی حمایت می‌شوند. دو سال پیش نماینده‌ای از ارکستر فیلارمونیک تهران به ارکستر فیلارمونیک نیویورک رفتند و در پروژه صلح جهانی حضور داشتند. نامه‌ای به ما زدند تا نماینده‌ای از ارکستر ما به این پروژه برود. جالب است که بدانید شهرداری نیویورک سالنی اختصاصی برای ارکستر فیلارمونیک نیویورک ساخته‌اند. چنین انتظاراتی نداریم اما حداقل‌ها را باید رعایت کرد.

تقسیم تاریخ بر مبنای اطلاعات فردی

حالا باید از مسئولان این رویداد هنری پرسید که تاریخ را می‌توان بر مبنای اطلاعات افراد و اشخاص تقسیم کرد و اگر ما از تاریخچه وقوع یک رویداد بی‌خبریم می‌توانیم آن را به عنوان «اولین» رویداد نام‌گذاری کنیم؟ قطعاً برنامه‌هایی که در بخش‌های گوناگون کشور تهیه و تدارک دیده می‌شوند مخاطبانی دارند که بر مبنای علاقه‌مندی خود آن‌ها را رصد می‌کنند؛ پس بهتر است بدانیم که تعداد فراوانی از مخاطبان شاید بهتر از خود ما از سابقه یک رویداد فرهنگی یا هنری مطلع باشند و اطلاعات آن‌ها محدود به دوره مدیریتی کوتاه نباشد.

ریشه ناباوری و یا دیرباوری مخاطبان به کنش‌های و واکنش‌های مسئولان بازمی‌گردد و شاید از همین رفتارهای ناآگاهانه و سطحی شکل می‌گیرد، زیرا هر شهروندی تبلیغات گوناگون شهری را در گوشه و کنار شهر مشاهده می‌کند و قطعاً خاطره بسیاری از این اولین‌های تکراری در خاطر عاطر بسیاری از شهروندان باقی خواهد ماند.

انتهای پیام