درباره نمایشگاه «طبیعت بی‌جان» در نگارخانه «هنگام» | «ریپاروگرافی» با تصویر‌های زِبر

امیرمنصوررحیمیان | شهرآرانیوز - شهر مثل فرشی زیر آفتاب پهن شده است. با رنگ و لعاب دودزده، گره در گره، نقش در نقش و زنده که همیشه محل زایش و رویش است. فرشی که هر روز از آن ساختمانی تازه بالا می‌رود. از دل خاکستری این ساختمان‌ها پول و یا تشکیلاتی برای ازدیاد پول می‌جوشد. ولی گاهی نگارخانه‌ای هم مثل گیاه می‌روید. نگارخانه‌هایی که هدفشان چیزی فراتر از پول درآوردن می‌تواند باشد. بالأخره برای کاسبی هزار راه ساده‌تر وجود دارد. لازم نیست که آدم این‌همه دردسر برای گرفتن مجوز و بازسازی کردن فضا و چه و چه را تحمل کند تا بتواند از جایی پول درآورد. تازه اگر درآورد. با این اوضاع، از رستوران داری هم پول درنمی‌آید دیگر این قسم شغل‌ها که مستقیما با مغز آدم‌ها سروکار دارند، اصلا برای مقاصد مالی مناسب نیستند. به هرحال راه انداختن نگارخانه این‌روز‌ها سخت‌تر از قبل شده است. دل بزرگ و فکر روشن می‌خواهد که آدم جایی را برای هنر و هنرمند راه بیندازد. ولی «نگارخانه هنگام» درست در همین روز‌ها که همه‌مان درگیر کرونا و مسائل ریز و درشت اقتصادی هستیم، راه افتاده است. نگارخانه‌ای کوچک با فضایی محدود که نگاهش نه به کافه کنارش است و نه به مسائل حاشیه‌ای باز کردن این قبیل مکان‌ها. همین ابتدای نوشته می‌خواستم از خانم امینی برای دل بزرگش تشکر کرده باشم و راه افتادن یک چنین جایی را در این روز‌های سرد زمستانی به اطلاع هنردوستان برسانم.