بیماری آلزایمر را بیشتر بشناسید

علائم و نشانه ها

• از دست دادن تدریجی حافظه مربوط به حوادث اخیر و ناتوانی در یادگیری مطالب جدید
• تمایل فزاینده به تکرار حرف های خود، گذاشتن اشیاء در جاهای غیرمعمول، گیجی و گم شدن
• فروپاشی تدریجی شخصیت و قدرت قضاوت
• افزایش تحریک پذیریف اضطراب، افسردگی، گیجی و بی قراری

بیماری آلزایمر شایع ترین علت زوال عقل است و ۵۰ الی ۶۰ درصد کل موارد زوال عقلی را به خود اختصاص می دهد. در حدود ۴ میلیون نفر در ایالات متحده به بیماری آلزایمر مبتلا هستند.

شانس ابتلا به آلزایمر با افزایش سن بیشتر می شود، انتظار می رود شمار افراد مبتلا به این اختلال در ۲۰ سال آینده به دلیل افزایش سالمندان بالای ۸۰ و ۹۰ سال، سه برابر شود. بیماری آلزایمر در جوانان نادر و در سنین میانسالی ناشایع است.

همه ما گاهی دچار اختلال حافظه می شویم، اما بیماری آلزایمر- نوعی بیماری پیشرونده زوال گرا در مغز- چیزی فراتر از فراموش کاری معمولی است. ممکن است با حواس پرتی مختصر و گیجی شروع شود، ولی به تدریج رو به وخامت گذارده و منجر به اختلال ذهنی شدید و برگشت ناپذیری می گردد که توانایی فرد را در به خاطر سپردن، استدلال، یادگیری و برنامه ریزی برای آینده به نابودی کشاند.

سیر بیماری و سرعت تغییرات آن از فردی به فرد دیگر متفاوت است. در برخی پیشرفت بیماری از فراموشی های جزئی تا زوال عقلی شدید، ۵ تا ۸ سال طول می کشد. در برخی دیگر، این فاصله زمانی ممکن است یک دهه یا حتی بیشتر هم باشد.

آلزایمر، عموماً از خفیف به متوسط تا شدید پیشرفت می کند. افراد مبتلا به آلزایمر ضعیف معمولاً قادر به تنهایی زندگی کردن و انجام تقریباً بی عیب و نقص امور روزمره هستند. در آلزایمر متوسط، افراد بدون نظارت و مراقبت دیگران به راحتی قادر به انجام امور روزمره نبوده و با مشکلات بیشتری روبرو هستند. افراد مبتلا به آلزایمر پیشرفته، به طور کلی دیگر توانایی مراقبت از خود را ندارند.

بیماری آلزایمر یا تخریب اجزاء اصلی مغز، یعنی سلول های عصبی (نورون ها)، این عضو بدن را از کار می اندازد. یک مغز سالم از تقریباً یک میلیارد نورون تشکیل شده است. نورون ها پیام هایی الکتریکی و شیمیایی تولید می کنندکه با مخابره شدن از نورونی به نورون دیگر، بدن را در انجام انبوهی از وظایف از جمله : تفکر، یادگیری و به خاطر سپردن یاری می رسانند. مواد شیمیایی موسوم به پیام های رسان های عصبی به رد و بدل شدن بی درز و مطمئن این پیام ها میان نورون ها کمک می کنند.

در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر، نورون های مغزی به تدریج می میرند. با مردن این سلول ها، طبیعتاً پیام رسان های عصبی کمتری هم تولید خواهد شد. که فرایند پیام رسانی در مغز را با مشکل روبرو خواهد ساخت.

بیماری آلزایمر را به افتخار یک متخصص مغز و اعصاب آلمانی به نام آقای آلوا آلزایمر نام گذاری کرده اند. او در سال ۱۹۰۶ غز زنی را که پس از سال ها ابتلا به زوال عقل پیش رونده در گذشته بود، مورد ارزیابی و مطالعه قرار داد. مغز این زن حاوی توده های غیر طبیعی و گره های نامنظمی از سلول های عصبی بود. امروزه این توده ها (یا پلاک ها) و گره ها وجه ممیزه بیماری آلزایمر به شمار می روند.

محققان برای درک بهتر علت مرگ تدریجی سلول های مغز، همچنان در حال مطالعه بر روی پلاک ها و کلافه های عصبی هستند. در ضمن، دانشمندان به تئوری های دست یافته اند که نحوه دخالت این ساختارها در بیماری آلزایمر را توضیح می دهد: