ضرورت رمزگشایی از دعاها و سخنان حضرت سیدالشهدا (ع)

خبرگزاری شبستان _ گروه قرآن و معارف: «در سیره امام حسین ـ علیه السلام ـ و جهاد و امر به معروف آن حضرت همه عناصر تربیتی و همه نیازمندی های روحی و پرورشی انسان وجود دارد، اگر از دعا و سخنان حضرت رمزگشایی و سیره حضرت سید الشهداء ـ علیه السلام ـ به شیوه روش مند به مخاطبان گفته شود، بهترین مکتب تربیتی خواهد بود، اگر مکتب اهل بیت امروز پویا و زنده است تنها گوشه ای از سیره و حیات امام (ع)برای مردم تبیین شده که این همه عاشق از پیروان ادیان مختلف دارد. از مسیحیان و یهودیان و زرتشتیان و حتی از مردمان غیرموحد مانند هندوها عاشق مرام امام حسین ـ علیه السلام ـشده اند، بنابراین سیره امام حسین ـ علیه السلام ـ بالقوه دارای ظرفیت های تربیتی و آموزه های مهم زندگی است که از این جذابیت بالا برخوردار می باشد.»

آنچه در ادامه می آید بخش اول گفتگوی گروه قرآن و معارف با حجت الاسلام و المسلمین امیرعلی حسنلو، مدیرگروه تاریخ و سیره مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات حوزه های علمیه درباره سیره و شیوه حیات طیبه امام حسین علیه السلام است.

ما گاهی صرفا یک بُعد و وجه زندگی یک معصوم را برجسته می کنیم غافل از این که حیات آن معصوم دربرگیرنده بسیاری از وجوهی است که در سبک زندگی امروز می تواند به داد ما برسد و فریادرس باشد. از این منظر اگر به زندگی سیدالشهدا (ع) نگاه کنیم چه نکانی برجسته خواهد شد؟

اگر در سیره هر یک از اهل بیت علیه السلام تأمل شود، هر یک از آنها در جنبه هایی برای رسیدن به اوج قله های زندگی و سعادت مندی سرمشق هستند، زندگی برتر در گرو تأسی از سیره آن بزرگواران است، آموزه ها و مؤلفه های تربیتی در سیره اهل بیت(ع) با ظرافت و دقت خاصی منعکس شده موشکافی و استخراج و باز تبیین آنها به صورت روزآمد می تواند برای بهبود زندگی اجتماعی و سیاسی مسلمانان و ترقی آن ها مفید و مؤثر باشد، اگر این مؤلفه ها تبیین و به صورت روش مند در جهان به زبان های مختلف ارائه شوند تمام مردم دنیا عاشق اهل بیت و مرید مکتب اهل بیت (ع) خواهند شد چون آموزه های آن بزرگواران با فطرت انسان ها سازگارتر از دست آوردهای تصنعی و دروغین و پوشالی است.

در سیره امام حسین ـ علیه السلام ـ و جهاد و امر به معروف آن حضرت همه عناصر تربیتی و همه نیازمندی های روحی و پرورشی انسان وجود دارد، اگر از دعا و سخنان حضرت رمزگشایی و سیره حضرت سید الشهداء ـ علیه السلام ـ به شیوه روش مند به مخاطبان گفته شود، بهترین مکتب تربیتی خواهد بود، اگر مکتب اهل بیت امروز پویا و زنده است تنها گوشه ای از سیره و حیات امام (ع)برای مردم تبیین شده که این همه عاشق از پیروان ادیان مختلف دارد. از مسیحیان و یهودیان و زرتشتیان و حتی از مردمان غیرموحد مانند هندوها عاشق مرام امام حسین ـ علیه السلام ـشده اند، بنابراین سیره امام حسین ـ علیه السلام ـ بالقوه دارای ظرفیت های تربیتی و آموزه های مهم زندگی است که از این جذابیت بالا برخوردار می باشد.

شمه ای از مکارم اخلاق آن حضرت را برایمان می فرمایید؟

سعی می کنم در این مجال به چند نمونه اشاره کنم.

در تقدیر از مقام معلم و استاد: وقتی یکی از فرزندان امام ـ علیه السلام ـ در نزد یک مربی مکتب سوره حمد را آموخت و برای امام حسین ـ علیه السلام ـ خواند حضرت برای معلم و استاد فرزندش هزار دینار و چندین خلعت و جامه و لباس نو و هدایای دیگر فرستاد. ارزشی که امام حسین ـ علیه السلام ـ به اهل علم و فرهنگ می داد بسیار برتر از آن است که دیگران دارند. اهتمامی که امام حسین ـ علیه السلام ـ به کسانی که تربیت فرزندان و آینده آنها در دست آنها می نهاد در هیچ مکتبی و آموزه ای وجود ندارد، این احترام و حرمت به مقام علم و معرفت است که می تواند انسان ساز تمدن ساز فرهنگ ساز باشد و انسان های متعالی را تربیت کند.

در مهربانی و دلسوزی به انسان ها: در سیره رسول خدا (ص) از زبان قرآن می خوانیم «لقد جائکم رسول من انفسکم عزیز علیه ما عنتم حریص علیکم بالمؤمنین رؤف رحیم از سوی خدا پیامبر از خودتان برای هدایت شما گسیل شده که تباهی و زیان شما برای او گران است به شدت به هدایت شما علاقه مند و بی نهایت مهربان است برای ایمان آوردن و هدایت شما.

امام حسین ـ علیه السلام ـ در روز عاشورا نیز این اوصاف پیامبر را از خود بروز داد و تا حدی مهربانی کرد که آن قوم تبهکار شاید هدایت شوند؛ یکی از افراد سپاه کوفه گفته وقتی ما برای دستگیری حسین (ع)او را با سپاهی به فرماندهی حر محاصره کردیم و با این قصد به او نزدیک شدیم و به شدت تشنه بودیم او با مهربانی از ما پذیرایی وبه مرکبها وافراد سپاه حر آب داد وقتی من نتوانستم آب بخورم نزدیک من آمد و درخوردن آب مرا یاری کرد تا توانستم آب بخورم، مهر و محبت امام حسین ـ علیه السلام ـ به انسانیت غیر قابل توصیف است. سپاه عمرسعد برای بریدن سر او اجتماع کرده و شمشیرهای خود را تیز نموده اند امام به آنان آب داد اما آنها آب را بروی امام بستند. روزعاشورا پس از شهادت همه یاران خود از هدایت آن گروه ناامید نیست بلکه آنان را به اخلاق انسانی و نجات دعوت کرد. چون امام امت است، امام بررئوف بر تمام موجودات وانسان است او می داند که جهالت انسان را به گمراهی برده است. لذا همیشه سعی می کند تا آنان را از جهالت نجات دهد.

ویژگی حضرت سیدالشهدا در نیکوکاری، هدیه، احسان و بخشش به دیگران چگونه است؟

امام حسین علیه السلام تجلی سخاوتمندی و کرامت بود آن حضرت هیچ مستمندی را از خود دور نکرد و هیچ فقیری را بدون عطا و پاداش از در خود نراند و در این باره می فرمود: ثروت انسان آن گاه در اختیار اوست که توان انفاق و بخشش از آن را به دیگران داشته باشد وقتی انسان نتوانست از آن در راه رضای خداوند خرج کند و در راه شادی دل بندگان مصرف نماید برای عده ای باقی خواهد ماند که بعد از او حیف و میل کنند و حسابش به عهده جمع کننده مال باشد. پس بهتر است انسان تا زنده است و اختیار مال خود را دارد از آن انفاق کند و در راه نیکوکاری و ساختن مدرسه و رفع نیازمندی های طبقه فرودست جامعه استفاده نماید.

در سلام دادن به گناهکار: امام به فردی که گناهکار بود سلام داد. گفتند گناهکار است. اعتراض کردند و فرمود خداوند او را سزاوار بندگی و توحید خود دانسته شما او را اهل سلام نمی دانید؟ نکته و درسی که از این رفتار امام می توان گرفت این است که همین رفتار امام او را منقلب و به بازگشت از گناه هدایت کرد. بنابراین بزرگان و اهل معرفت و دانش باید ارتباط خود با گناهکاران را برای هدایت آنها داشته باشند.

عشق به خانواده و اظهار آن: امام حسین ـ علیه السلام ـ به خانواده و همسران خود عشق می ورزید و دختران خود را دوست می داشت و این دوستی و عشق را اظهار می کرد تا برای مردم درسی باشد تا خوانواده را دوست داشته باشند.

برای نمونه فرمود: من خانه ای را دوست می دارم که در آن سکینه و رباب هستند. این جمله نماد است.

امام حسین ـ علیه السلام ـ عشق به خانواده را در صحنه های نبرد نیز با جدیت مطرح فرمود و عملاً این محبت را نشان داد و وفای خود به خانواده و اهلبیت و خانواده یاران خود نشان داد. وقتی عازم میدان بود یکی از دخترانش مقابل مرکب امام قرار گرفت حضرت از مرکب پیاده شد و او را نوازش کرد و به سوی خیمه ها باز گرداند. کراراً در روز عاشورا در گرداگرد خیمه ها می گشت و آنان را دلداری و به صبر دعوت می کرد.

در همین کانون گرم است که فرزندی چون علی اکبر ـ علیه السلام ـ تربیت یافته که وقتی از او پرسیده می شود مرگ در راه خدا برای تو چگونه است؟ جواب داد شیرین تر از عسل. در روزگاری که دنیاطلبی و گرایش به مادیات و ریاست طلبی و رفاه طلبی و گرایش به خوشگذرانی جامعه اسلامی را فراگرفته بود و امویان پس از پیامبر اخلاق و ارزش های اسلامی را به خوشگذرانی ها تبدیل کرده بودند فرزند جوان تربیت شده در کانون خانواده با محبت امام حسین ـ علیه السلام ـ این جمله را گفته است. روزگاری که ارزش جهاد از بین رفته و به فراموشی سپرده شده است و مردم برای رسیدن به مادیات حاضر شده اند فرزند پیامبر خود را با لب تشنه بکشند در این وضع اجتماعی این سخن زیبا از فرزند امام شهیدان شنیده می شود.

بنابراین بهترین درسی که ما می توانیم از امام حسین ـ علیه السلام ـ بگیریم علاقه به خانواده و همسر و فرزندان است. چون چنین بستری می تواند فرزندان خوب تربیت کند تا جامعه ساز و زندگی ساز باشند. همسران امام حسین ـ علیه السلام ـ تا اندازه ای او را دوست می داشتند و باوفا بودند که پس از آن حضرت در فراغ و دوری امام گریستند و جان تسلیم کردند. پس کانون خانواده را باید با تأسی از امام حسین ـ علیه السلام ـ با محبت و عشق متقابل خدایی کرد تا این کانون بستر رویش انسان های بزرگ باشد و تا این خانواده پس از شهادت امام حسین(ع) حامل پیام او به جهانیان باشند، امام خانواده اش دوست داشت تا این اندازه که آنها را به همراه خود برد تا ادامه دهنده راهش باشند وچنین هم شد ؛ مهربه خانواده ودوست داشتن خانواده را باید از امام شهیدان آموخت

پایان پیام/187