قورچی بیگی؛ قهرمانی که شطرنج را راهبرد زندگی تعریف می کند

«علیرضا قورچی بیگی» مرد خوش سیمای تیم ملی شطرنج نابینایان و کم بینایان از آن دسته از ورزشکارانی است که نابینا نبوده بلکه در مسیر زندگی از نعمت بینایی محروم شده است.

او می‌گوید: در سن سه سالگی بر اثر یک بیماری و تب شدید بالای ۴۰ درجه که نزدیک به بیست روز ادامه داشت کم بینا شدم. در کودکی به صورت اتفاقی با صفحه شطرنج آشنا شدم و زمان خرید اسباب بازی اصرار داشتم مهره و صفحه شطرنج داشته باشم. در ابتدا مهره‌های آن وسیله‌ای سرگرمی بود اما در ادامه با کمک خواهرم حرکات مهره‌ها را نیز آموختم.

آشنایی با این رشته ورزشی برای قورچی بیگی یک پنجره جدید از زندگی بود پنجره با دید جهانی فارغ از محدودیت‌های ناخواسته. این بازی مسیر زندگی نوجوان معلول را تغییر می‌دهد و وی در نهایت سال ۱۳۸۰ شطرنج را به صورت آکادمیک آموخت و قهرمان مسابقات دانش آموزی شد. قهرمانی که ورزشکار قزوینی از آن به عنوان سرآغازی برای مدال‌های پر تکرارش می‌داند که تا امروز به حدود ۴۰ عدد رسیده است.

از سال ۸۴ نام قورچی بیگی در رقابت‌های کشوری به گوش می‌خورد و وی نخست در شهر مشهد قهرمان و در ادامه چند ماه پس از آن در گرگان با غلبه بر چهره‌های شناخته شده آن زمان شطرنج نابینایان، مدال طلا کسب می‌کند. می‌گوید: پس از نخستین قهرمانیم در مشهد، خیلی‌ها تصور می‌کردند که این عنوان اتفاقی است اما وقتی در رقابت‌های قهرمانی کشور که در گرگان برگزار شد این کار را تکرار کردم حرف و حدیثی در این باره باقی نماند.

از آن سال قورچی بیگی به جمع چهره‌های مطرح استان قزوین در می‌آید و آخرین افتخار بین المللی او نقره بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا است که وی آن را ارزشمندترین مدال خود می‌داند. مدالی که به گواه خود همزمان با تولد پسرش (امیر علی) بود و یکی از بهترین روزهای زندگی این قهرمان را رقم زد.

البته با توجه به شرایط سخت اعزام شطرنج بازان نابینا به خارج از کشور، قورچی بیگی تجربه زیادی در این زمینه ندارد زیرا شمار سفرهای خارجی و مسابقات برون مرزی برای او در حد انگشتان یک دست است. نخستین اعزام او هشت سال پیش به ترکیه بود که عنوان هشتم را به دست آورد و در ادامه به هند می‌رود و در آنجا مدال نقره به ورزشکار قزوینی رسید.

قورچی بیگی همچنین سابقه اعزام به رقابت‌های کره جنوبی در سال ۹۴ دارد که پیش از این اعزام، آن را به خاطر حضور نماینده رژیم صهیونیستی در جدول مسابقات کنسل می‌کند. وی در این زمینه می‌گوید: نمی‌شود از جنایات این رژیم صهیونیستی چشم پوشی کرد و تصور آن به عنوان یک کشور، فکر منفی در ذهن است.

هر چند که قورچی بیگی در شرایط کنونی رئیس هیأت شطرنج شهرستان قزوین است اما از رقابت خسته نمی‌شود و همچنان کلکسیون افتخاراتش را پربار می‌کند. او چند روز گذشته در مسابقات قهرمانی مردان نابینا و کم بینای ایران در کلاس b1، توانست با کسب ۶.۵ امتیاز از ۷ مدال طلا کسب کرد.

در اردوهای تیم ملی خوش برخورد است و با تمام هم تیمی‌ها رابطه دوستانه دارد. هم تیمی‌هایش نام وی را در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ جاکارتا سوژه کرده بودند و می‌گفتند اگر فامیلی علیرضا کمی ساده‌تر بود می‌توانست مدال‌های بیشتری بگیرد زیرا تلفظ «قورچی بیگی» برای مسؤولان در زمان توزیع مدال‌ها سخت بود.

سوای تمام این افتخار آفرینی‌ها قورچی بیگی معتقد است، افتخار آفرینی با پرچم ایران فراتر از مدال و پاداش است و زمانی که تصور می‌کنید به عنوان یک فرد نقشی در به اهتزار درآوردن پرچم ایران دارید، آن زمان است که یک مدال و کسب افتخار معنا پیدا می‌کند. او می‌گوید: برای رسیدن به چنین افتخاراتی با شرایط سخت سر میز مبارزه حاضر شدم و نمونه این کار مسابقه تیمی ایران و اسلواکی در رقابت‌های هند بود که نتیجه رقابت من تیم برنده را مشخص می‌کرد. در آن رقابت‌ها با وجود ناخوشی که داشتم ۶ ساعت سر میز مسابقه بودم و در نهایت پیروز شدم.

شطرنج برای قورچی بیگی راهبردی است که می‌شود به وسیله آن مسیر زندگی را تعیین کرد، راهبردی که در زندگی نیز می‌شود با بهره گیری از فرصت‌ها به دنبال بهترین بود.

نایب قهرمان بازی‌های آسیایی در توضیح این راهبرد اظهار داشت: مهره‌های شطرنج بخشی از زندگی هستند و با جابجایی آن می‌شود اهداف را تعیین کرد. برخی از مهره‌ها قربانی می‌شوند و برخی دیگر در مسیر زندگی و صفحه شطرنج به شاه و وزیر می رسند. لذا شطرنج تلاش است. نباید در این تلاش زحمت‌های شطرنج بازها را نادیده گرفت. آنان در نخستین رقابت پاراآسیایی شاهکار کردند و تنها گروهی بود که تمام ورزشکاران آن مدال کسب کردند و این نشان می‌دهد که در کشور چه ظرفیت‌هایی وجود دارد و باید از آنان استفاده کرد.

عضو تیم ملی شطرنج نابینان و کم بینایان مدرک داوری این رشته را نیز در کارنامه دارد. وی در گفت وگو با ایرنا گفت: برای داوری یکی از رقابت‌های شطرنج نابینایان دعوت شدم که مسؤولان پس از آنکه از کم بیناییم مطلع شدند پیشنهاد کلاس بندی دادند که توانستم در کلاس b2 جواز حضور رقابت کسب کنم. اما پس از آن در سال‌های گذشته دچار یک افت بینایی شدم و الان باید در کلاس b1 رقابت کنم.