چه آسان کرده ای جانا فراموشم
نمودی عاقبت باغم هم آغوشم
نکردم جز وفاداری من از بهرت
که جورت بیمروّت کرده مغشوشم
ز رفتارت چنان بگرفته ای حالم
ندارم چاره ای جز اینکه مَی نوشم
روم میخانه تا شاید کنم خاموش
به جامی شعله هایِِ قلب نا خوشم
به هر کس دل سپردن نا روا باشد
کنم من بعد از این آویزه بر گوشم
چرا باید سپارم دل به دستش من
که او درعمرخودننموده سرخوشم
چه سازم با دلم هر دم رود سویش
توخودبینی(خزان)اوکرده مدهوشم