.
ایستاده ....
بر لبه ی شکافی عمیق
از جنس آه !
تداوم ثانیه های خاکستری
پر از رنجِ تحقیر و تندی
نومید از کاغذ پاره های داروغه
مایوس از بشارت مباشران
به انتظارِ
طلوع آفتابی درخشان تر
تاجانی تازه ببخشد
به کالبد لرزانِ امید!
چشم به آسمان
نه!
به درخشش خورشیدی زمینی
همایش رویشی نو
به رنگ "برابری" ..!
پروانه
مهر 99