دیدار رهبری آرزوی پدرم است

به سراغ جانباز ۵۵ درصدی رفتیم که این روزها حال خوشی ندارد. گویا بیش از سه سال است در بستر بیماری به سر می‌برد و در حال حاضر در منزل تنها پسرش زندگی می‌کند.

احمد سلیمانی از جانبازان هشت سال جنگ تحمیلی در گفت‌وگو با ایسنا بیان کرد: متولد سال ۴۱ هستم؛ تقریبا ۲۰سال داشتم که به جنگ رفتم و در ابتدای جنگ در سال ۱۳۶۰ در حصر آبادان از ناحیه دو چشم مجروح شدم.

وی با بیان این مطلب که جانبازانی که هنوز در اثر جنگ آثار مجروحیت‌شان باقی است، جنگ را در تک تک ثانیه‌های‌ زندگی‌شان احساس می‌کنند، ادامه داد :برای مقابله با زورگویی‌های دشمن باید شهدا را الگوی خود قرار دهیم.

این جانباز ۵۵ درصدی درباره لحظه مجروحیت و باخبر شدن مادرش از این اتفاق نیز گفت: مادر قبل جانبازی من شهادت برادرم محمود را شنیده بود و برای او آن لحظات سختی بود که از معلولیت فرزند دیگرش باخبر شود و به این باور برسد که فرزندش دیگر بعد از جنگ توان دیدن را ندارد و چشمانش را فدای آینده کشورش کرده است.

سلیمانی با تاکید بر اینکه با توجه به اهدافی که داشتیم، اگر جانمان را یا حتی عضوی از بدن خود را فدا نمی‌کردیم غیر قابل تأمل بود، مطرح کرد: در مقابل ایستادگی امام حسین (ع)در مقابل دشمن که عزیزانش را فدای راه دین و اسلام کرد کارهایی که ما کردیم ناچیز است.
وی ادامه داد: یکی از اصلی‌ترین اهدافی که رزمندگان اسلام داشتند مقاومت و حفظ کیان کشور بود و از این مهم به هیچ وجه دست نمی‌کشیدند؛ درخواستم از مسئولان این است که آرمان‌های شهدا را فراموش نکنند و روزهایی را به یادآورند که ما چه جوانانی را برای این آرمان‌ها از دست دادیم تا کشورمان به دست ایادی غرب و استکبار نیفتد.

سلیمانی در پاسخ به اینکه چقدر از مزایای که به جانبازان داده می‌شود استفاده کردید تصریح کرد: فقط یک حقوق را دریافت می‌کنم اما برای فرزندم چند باری که می‌خواست استفاده کند به بنیاد شهید مراجعه کردیم و پاسخی دریافت نکردیم.
وی درباره رسیدگی از سوی بنیاد شهید به جانبازان نیز بیان کرد: مسئولان بنیاد شهید و ایثارگران اگر کاری برای جانبازان انجام می‌دهند جای شکر دارد و اگر هم آن طور که باید به این افراد رسیدگی نمی‌کنند، باید به ملت و خدای خود در مقابل وظایفی که به آنها داده شده است، جوابگو باشند.
وی در خاتمه با یادآوری خاطراتش از لحظات جنگ با همرزم‌هایش در حالی‌که چشمانش پر از اشک بود، گفت: نام همرزم‌هایم همیشه در ذهن من حک شده است، شهید امیر نوری و شهید پارسا؛ همرزمانی که در مقابل دیدگان من به شهادت رسیدند و من نتوانستم برای آن‌ها کاری کنم. همرزم دیگرم برادر شهیدم محمود بود البته او قبل از مجروح شدن من مفقود شد و در سال ۸۰ پیکرش به وطن بازگشت.

در ادامه فرزند جانباز لب به گلایه باز کرد و گفت: پدرم سه سال است که بیمار است برای من جالب است که یکی از مسئولان احوالی از پدرم نگرفته است. پدر بنده بیش از دو سال به دلیل ترکش در ناحیه سر حافظه خود را از دست داد و در یکی از مراکز درمانی اعصاب و روان نگهداری می‌شد و من با اینکه برای برخی امور به بنیاد شهید مراجعه می‌کردم باز هم کسی حتی حال ایشان را نمی‌پرسید.

وی ادامه داد: سال گذشته مصاحبه ما در یکی از روزنامه‌ها چاپ شد اما خبری نشد؛ خواسته‌ای ندارم و داشته باشم هم فایده‌ای ندارد اما فقط باید بگویم که هم من و هم پدرم آرزوی دیدار رهبری را داریم.

انتهای پیام