مصائب عشایر«دریلا»در کنار لوله های نفت/دزدها جای گرگ ها را گرفتند

به گزارش خبرنگار مهر، کهگیلویه و بویراحمد به واسطه دارا بودن دو نوع آب و هوای گرم و سرد از گذشته‌های دور تاکنون سکونت گاه زندگی عشایر کوچ رو بوده است.

اینجا «دریلا» یکی از قشلاق‌های اصلی عشایر کهگیلویه و بویراحمد است.

منطقه «دریلا» با تپه و ماهورهایش در جنوب غربی گچساران در حدفاصل رودخانه زهره، کوه دین و کوه دژ سلیمان قرار دارد.

گچساران را اگر چه با نفت و گازش می‌شناسند اما یکی از زیستگاه‌های مهم عشایر بویراحمدی و قشقایی در فصول سرد سال است به طوری که سال هاست عشایر و لوله‌های نفت در کنار هم هستند.

معیشت عشایر بر پایه تولید دام است و آب و علف مهمترین نیاز دام هاست و بر این اساس عشایر برای تأمین آب و علوفه دام‌هایشان از قشلاق به ییلاق و برعکس کوچ می‌کنند.

این روزها گرمای زودرس تابستان بر مناطق قشلاقی گچساران سایه انداخته، مراتع عشایر به زردی گراییده و آب دلوارها خشکیده و اینک دام عشایر با مشکل آّب و علف مواجه است.

عدم بارش باران طی سه ماه اخیر در مناطق جنوبی گچساران شرایط سختی را برای سخت کوش ترین ساکنان این سرزمین رقم زده و خاطر آنها را رنجانده است.

جاده منطقه عشایری «دریلا» راه باریکی و پر پیچ و خمی است که از میان تپه و ماهورها بالا و پایین می‌رود و شاخه شاخه می‌شود.

این جاده وضعیت مناسبی ندارند و پس از هر بارشی مسدود می‌شود و در کنار نبود آنتن دهی تلفن، ارتباط عشایر با جامعه پیرامونی را به طور کلی قطع می‌کند.

مشکلات عشایر تنها بی آبی، خشکسالی و نبود جاده مناسب دسترسی و عدم وجود آنتن دهی تلفن آن هم در یک منطقه نفت خیز نیست.

اگر روزگاری گرگ‌ها در پی دریدن گله آرامش را بر عشایر کوچ رو حرام کرده بودند، اینک دزدها هستند که خواب را از چشم عشایر ربوده و جای خالی گرگ‌ها را پر کرده‌اند.

طی چند ماه اخیر دزدان دهها رأس گوسفند و بز عشایر را در مناطق عشایری گچساران دزدیده‌اند.

برخی از عشایر پس از قرن‌ها، مغلوب مشکلات شده‌اند و به اسکان در شهرها و روستاها روی آورده‌اند اما برخی دیگر هنوز در مقابل مشکلات مقاومت می‌کنند و اجازه نمی‌دهند نفس‌های آخر زندگی عشایری قطع شود.

با این حال هر ساله از جمعیت عشایری کشور کاسته می‌شود و در طی سال‌های گذشته نیمی از عشایر کوچرو در این استان دست از زندگی عشایری کشیده‌اند.

کاهش جمعیت عشایر به رغم افزایش جمعیت استان از ۲۲ هزار خانوار در سال ۱۳۴۶ به ۱۱ هزار خانوار زنگ خطری است برای تنها تولیدکنندگان سنتی جامعه که هر ساله به مصرف کنندگانی در حاشیه شهرها بدل می‌شوند.