نگاهی به لامبورگینی مورسیه‌لاگو به بهانه خداحافظی با پیشرانه V12 سنتی

هم‌اکنون دوره‌ای را سپری می‌کنیم که برای طرفداران پیشرانه‌های V12 هم تلخ و هم شیرین است زیرا خودروهایی مثل فراری پوروسانگوئه، آستون‌مارتین والکری و پاگانی یوتوپیا اوج مهندسی موتورهای V12 و همین‌طور آغاز پایان این نیروگاه‌های دوست‌داشتنی را نشان می‌دهند. لامبورگینی نیز امسال تور خداحافظی با پیشرانهٔ V12 خود را آغاز کرده است. البته از قبل میدانیم که اونتادور اولتیمائه آخرین محصول V12 غیر هیبریدی لامبورگینی است اما سازندهٔ ایتالیایی نمی‌خواهد ما سوپرکارهای V12 افسانه‌ای سنت آگاتا را فراموش کنیم که راه را برای اونتادور هموار کردند. این شامل مدل نمادین دیابلو و جانشین آن یعنی مورسیه‌لاگو می‌شود که در اینجا نگاهی به آن خواهیم داشت.

پیشرانهٔ V12 نمادین

در سینهٔ مورسیه‌لاگو یک پیشرانهٔ ۶.۲ لیتری V12 قرار داشت که با ۵۸۰ اسب بخار، بسیار قوی‌تر از دیابلوهای اولیه بود. به لطف این نیرو و همین‌طور سامانهٔ چهارچرخ محرک، مورسیه‌لاگو ظرف ۳.۸ ثانیه از صفر به سرعت صد کیلومتر بر ساعت می‌رسید که در سال ۲۰۰۱ دستاورد بزرگی محسوب می‌شد خصوصاً با توجه به مبدل‌های کاتالیزوری بزرگی که در آن زمان نیاز بود. با استفاده از سیستم روغن‌کاری کارتل خشک، پیشرانه تقریباً ۵۰ میلی‌متر پایین‌تر نصب شده بود که به بهبود قابلیت‌های رانندگی مورسیه‌لاگو کمک می‌کرد. همچنین طراحی این ماشین هم آن‌قدر جذاب بود که حتی هنوز هم چشمگیر به نظر می‌رسد.

مالکیت آئودی

مورسیه‌لاگو اولین محصول لامبورگینی بود که در دوران مالکیت آئودی توسعه پیدا کرد و شاید به خاطر همین ارتباط آلمانی بود که این سوپرکار جدید مهربان‌تر از دیابلو بود. در دیابلو باید کنترل‌های سنگین، کابین تنگ و صدای فوق‌العاده بلند موتور V12 را تحمل می‌کردید اما مورسیه‌لاگو خودروی آسان‌تری برای استفاده بود هرچند که هنوز هم توانایی ترساندن راننده را داشت. همچنین هرچند سوپرکار جدید لامبورگینی هنوز هم سواری خشکی داشت اما فرمان آن سبک‌تر و از دیابلو بود. مورسیه‌لاگو در سرعت‌های پایین احساس ناراحتی داشت اما در مسیرهای باز زنده می‌شد. در مورسیه‌لاگو سامانهٔ چهارچرخ محرک دیابلو که حداکثر ۷۰ درصد نیرو را به چرخ‌های عقب می‌فرستاد همچنان حفظ شده بود.

رودستر و نسخه‌های قوی‌تر

مثل اونتادور، خانوادهٔ مورسیه‌لاگو هم در طول سال‌ها گسترش پیدا کرد. در سال ۲۰۰۴ نسخهٔ رودستر به بازار آمد و سپس نسخهٔ بروز شدهٔ مورسیه‌لاگو با نام LP640-4 در سال ۲۰۰۷ معرفی شد. در این نسخه، حجم پیشرانه به ۶.۵ لیتر و قدرت آن به ۶۴۰ اسب بخار افزایش یافت. در سال ۲۰۱۰ لامبورگینی رودستر جدید LP650-4 را با ۶۵۰ اسب بخار قدرت به بازار فرستاد. این نسخه به یک سقف پارچه‌ای مجهز شده بود که امکان برداشتن آن به‌صورت دستی وجود داشت. قوی‌ترین عضو خانوادهٔ مورسیه‌لاگو نیز نسخهٔ سوپرولوچه LP670-4 یا SV بود که با استفادهٔ بیشتر از فیبر کربن، وزن آن حدود صد کیلوگرم کمتر شده بود. در این نسخه همچنین قدرت موتور V12 به ۶۷۰ اسب بخار افزایش یافت که ۹۰ اسب بخار از مورسیه‌لاگوی اولیه بیشتر بود و شتاب صفرتاصد را به زیر سه ثانیه رساند.

آخرین گیربکس دستی لامبورگینی

هرچند مورسیه‌لاگو آخرین ساختۀ V12 بدون توربو یا سیستم هیبریدی لامبورگینی نبود اما آخرین محصول V12 این شرکت با گیربکس دستی محسوب می‌شد. این خودرو از یک گیربکس شش سرعتهٔ دستی استفاده می‌کرد که بعداً یک نمونهٔ اتوماتیک‌شدهٔ الکترونیکی با پدال‌های پشت فرمان هم به آن اضافه شد.

دیگر نکات برجسته

در سال ۲۰۰۴، مورسیه‌لاگو R-GT که برای مسابقات قهرمانی GT طراحی شده بود در پیست معرفی شد. از این نسخه فقط ۹ دستگاه ساخته شد که همگی محرک عقب بودند.

همچنین در طول سال‌ها چند نسخهٔ تولید محدود از مورسیه‌لاگو ساخته شد که یکی از آن‌ها نسخهٔ چهلمین سالگرد بود. این نسخه که برای گرامیداشت چهل‌سالگی لامبورگینی طراحی شده بود، به سیستم اگزوز ارتقاءیافته و کابین چرمی ویژه مجهز شده بود و تنها ۵۰ دستگاه از آن ساخته شد.

درمجموع، بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۱ لامبورگینی ۴,۰۹۹ دستگاه از مورسیه‌لاگو تولید کرد. این یک دورهٔ درخشان دیگر برای V12 خالص لامبورگینی بود که بعداً با اونتادور ادامه پیدا کرد اما در پایان سال جاری برای همیشه خاتمه خواهد یافت.