زمستان

‍

زمستان چادرش, بانو به سر کرد
به لبخندش زمین سیمین گهر کرد

زمستان ناگهان با عشوه ای ناز
به جنگل های پاییزی سفر کرد

زمستان با ترانه چنگ و آواز
به سازش جمعِ مستان را خبر کرد

زمستان تور زیبای سپیدش
به سرکرد و خزان را در به در کرد

زمستان دلبری دارد به هر جا
به عشقش آتشی در دل شَرر کرد

زمستان جامه از جنس حریری
به تن پوشید و بر جانان نظر کرد

زمستان گشته زیبا چون عروسی
به یک نازش شب تیره سحر کرد

زمستان رخت زیبایش به مستی
بپوشید و جهان غرقِ شکر کرد