ای که ستم بر ستم اندوختی

ای که ستم بر ستم اندوختی
پیر شدی جامعه ای سوختی
ای که ز بهر دل خونین ما
تار ترین رخت و کفن دوختی
بر همه ی مفت بگیران خود
هلهله ی بیهده آموختی
هیمه ی پر سوز تلاطم ولی
بر سر این مملکت افروختی
جان پر از شادی ما را چرا؟
مفت ختن دادی و بفروختی..
عاقبت مزرعه را رستن است
خرمن ما را تو اگر سوختی
قافیه تنگ است بگو ای سعید
هر چه که آموختی اندوختی؟

د آریا 17 اسفند 401