چوپوق

1) هَله یاد اوُروز جَغَلگی می چُشم پیش
2) تیر ما چی وارست توُندِ ورفی بنیش
3) کئوُره هیمه سوُجأنی اَینهوُ نُگو قیش؛
4) می بدیره بشنوُی بینی زوان قاق واقأچی
5) ناخوش پیرمردای أنغزر چوُپوُق چاق گوُدی
6) کوُش بزأ توند فَفِه بسوُته هیته دَم فوُدوُش
7) هی مئنأ نقل وُ نصحیت اوُنه موُ دَأم گوُش
8) کوُشتای جیف نیف تنه أی چَلک کَندیل پاپروُس,
9) کل أنگوُشت جی اونه فوُخوُس,گاگلف گوُد خوُس
10) یه چوُله یأ سوُرخ بیر صدا هرماله کسی بُشتاوُس؟
11) دوُید و دَم جیرا وُ جوُرا فیفیتأی
12) ریزه کاران زندگی دئه فیچی
13) توُن نوتوُن تاله چوُپوُق واکی
14) دوُید ببیشته,چشته چوُپوُق کشی
15) دار وُ دنیا زرچه مَچه چوُ بوُغ کشی
16) بخت بوأسته سوُج دَکش وُ فأکشی
17) خمیرْه واَسی نقل دَردِه کِرِش کشی
18) دیلْ توُغایی دوری جی سیم کشی .
19) پیرمردأی کِ دلِگا خوُناوه وُ زرچه کشی
20) بُشمردأنه نانجه دمیسالان دِ دس بکشی
21) بی خوُشی واَسی بهانه گیتوُ چوُپوُق کشی.

25 خرداد 1402 تهران سروده بابک رضایی آسیابر

برگردان از گیلکی(دیلمی)به پارسی

چوپق

1) هنوز روزها بچگی یاد میاید انگار پیش چشم من است
2) برف تند می بارید بشیند (زمین سپید پوش کند) تیرما : چهارم مین ماه گاهشماری دیلمی
3) هیزم کوره از شدت گرما می سوزاند انگار کمربند میزند (می سوزاند)
4) دیده من را بشنوی و ببینی برهنه (تمیز)زبان, متحیر بشوی
5) به آن اندازه که پیرمرد ناخوش احوال چوپق آماده می کرد
6) شش(جگر سفید) سوخته شده بود از دود و کام می گرفت نفس نفس زنان
7) دراین گیر و دار من پند و سرگذشت هایش را گوش می کردم
8) در جیب کوچک(بغل) کُت کیسه چرکین توتون داشت
9) با انگشت شست توتون را فشار می داد(سر چوپق),گاه گاهی سرفه می کرد
10) صدای یک دانه کبریت یا زغال سرخ شده هرکسی می شنید؟(کنایه)
11) پایین و بالا از دَم و دود پیچیده بود
12) خرد ریز کارهای زندگی رو جمع کرده بود(کنایه)
13) کج دار و مریزی بخت به چوپق افتاده
14) مانند دود کباب شده ,عادت چوپق می کشید(کنایه)
15) از درد روزگار روی لب بخور چوب را می کشید
16) میل بخت بود سوزش و کشیدن و محکم شدن
17) بخاطر سرشت دق سرگذشت را روی زمین می کشید
18) از عشق دوری دل زخمش آب کشیده بود(عفونت شده بود)
19) پیرمرد از دل و درون اندوه و درد می کشید
20) از شمارش حسرت و آرزوهای سالهای پیش دیگر دست کشید
21) بخاطر نداشتن هیچ خوشی بهانه می گرفت که چوپق بکشد

25 خرداد 1402 تهران سروده بابک رضایی آسیابر