رسم فاصله

زل به سبزینه ی چشمان پگاه تو خوش است
تنش حنجره در لرزش آه تو خوش است

ماهی تشنه بی حوض و هوایم شده ای
عکس آن لرزه که افتاده به آب تو خوش است

بی تو در این شب ماتم زده راهی نشوم
تن مردانه به بیتابی ماه تو خوش است

به رسوم ادب و مرحله ی باور عشق
دل ماتم زده در چشم سیاه تو خوش است

شاعر قطره ی دریای نگاه تو شدم
قلم فاصله در رسم گناه تو خوش است

با تو تا این همه احساس بهشتی بروم؟
لذت سایه طوبی به گواه تو خوش است