ببینید داد و فریاد شما چه بلایی سر کودکان می‌آورد

به گزارش بهداشت نیوز فرزند پروری از سنین پایین که بچه‌ها جز گریه کردن کاری بلد نیستند تا رشد گام به گام آنها، هر مرحله صبوری و سعه صدرش خودش را می‌طلبد! تصور کنید با موجودی روبه رو هستید که چیزی نمی‌داند، این شما هستید که هرآنچه انجام بدهید یاد می‌گیرد و آموزش می‌پذیرد! همانطور که بچه‌ها راه رفتن، حرف زدن، خندیدن، دست زدن، دویدن و... را از بزرگترها یاد می‌گیرند تمام واکنش‌های شما را هم به هنگام هر رخداد در ذهنشان ثبت و ضبط می‌کنند و به موقع خودش آنها را پیاده خواهند کرد!

اگر فرزند شما در سن لجبازی قرار دارد، اگر در موقعیت خودشناسی است، اگر نسبت به محیط‌های اجتماعی در حال شناخت است و به طور کلی در هر مقطع حساسی که ممکن است تغییراتی داشته باشد و بحران‌های جدیدی را بنابه سن و سالش تجربه کند قرار گرفته است، ممکن است شاهد رفتارهایی از او باشید که صبر شما را کم کند، ظرفیتتان پایین بیاید و دلتان بخواهد داد و فریاد راه بیندازید! مخصوصا پدر و مادر وقتی ببینند فرزندشان حرف آنها را گوش نمی‌دهد و کار خودش را می‌کند عصبانیت جلوی چشمشان را خواهد گرفت و بلند حرف زدن و داد کشیدن وارد عمل می‌شود! اشتباهی که لطماتش را خود شما به عنوان والد خواهید دید! چرا؟ عرض می‌کنم...

شاید شما خیال کنید با فریاد زدن بر سر فرزندتان او را مجبور به اطاعت می‌کنید و گاهی ترسیدن برای آنها لازم است! اما واقعیت این است که این حرکت از سمت شما عوارضی دارد که اصلا مطلوب نیست!

اگر شما همیشه به وسیله فریاد زدن فرزندتان را به سمت هدفی که درنظر دارید بکشانید به مرور باعث تهاجمی‌تر شدن او خواهید شد. بعد از مدتی او هم یاد خواهد گرفت که چه به صورت کلامی یا فیزیکی با فریاد و پرخاشگری برخورد کند تا به مراد دلش برسد! حتی اگر از شما بترسد در محیط‌هایی که دوستانش قرار دارند، در برخورد با خواهران و برادرانش، در مدرسه و مکان‌های خارج از خانه با کوچکترین تحریکی پرخاشگر خواهد شد! شما این را می‌خواهید؟!

پدر و مادر منبع عاطفی و امنیت کودک می‌باشند. در این دنیا تنها افراد مورداعتماد کودک والدینش هستند. با خودش همیشه فکر می‌کند اگر آنها را نداشته باشد چه خواهد شد؟ اما اگر شما با پرخاشگری و خشونت و فریاد زدن‌های تکراری او را بترسانید خیلی زود این حس امنیت خدشه دار خواهد شد و دیگر شما امین و مورداعتماد او نخواهید بود. حس می‌کند در این دنیای بزرگ رها شده است و احساس تنهایی می‌کند. سعی کنید در بدترین شرایط هم عصبانیت خود را با چاشنی آرامش تعدیل کنید و تنها موارد جدی را به او گوشزد کنید، اما پرخاش؟! هرگز!

هنگامی که شما مانند کوره‌ای از عصبانیت در حال سوختن هستید و فریاد می‌زنید کودک به هیچ عنوان پیام شما را دریافت نخواهد کرد. اگر نکته‌ی تربیتی، منع از رفتار یا تذکری در کلامتان نهفته باشد هرگز به کودک نخواهد رسید. زیرا او فقط در حال دیدن و شنیدن عصبانیت شماست و چیزی جز آن را درک نخواهد کرد! بلکه صرفا به فکر این است که خودش را در برابر ضربات سهمگین عصبانیت و خشم شما محافظت کند! در اوج ناراحتی هم اگر با آرامش پیامتان را به کودک برسانید درست عمل کرده‌اید و انتقال مفهوم به خوبی صورت خواهد گرفت!

با داد زدن صرفا یک موجود عصبانی تربیت خواهید کرد که خیلی زود شاهد این هستید که سر شما هم داد می‌زند! فریاد زدن و تخلیه خشم شما شاید از نظرتان حق شما باشد (که کاملا اشتباه است) با خودتان می‌گویید صدبار یک موضوع را برایش توضیح داده‌اید اما هربار نتیجه‌ی وارونه از رفتارهایش گرفته‌اید اما چاره‌اش پرخاشگری شما نیست. شما با هر ترکشی که از طریق خشمتان و بلندی صدایتان به سمت کودکتان می‌فرستید ذره ذره اعتماد به نفس او را از بین خواهید برد! حتی اگر با ترس و لرز کاری که شما از او تقاضا دارید انجام بدهید در آینده تبدیل به بزرگسالی خواهد شد که برای راضی کردن دیگران دست به هر اقدامی خواهد زد!

منبع: راهنماتو