بدحالی
شب است و آفَت دنیا به جانِ ما فالی به دار میکِشَدَم ریسَدَم چونان قالی چونان که غوطه ورم در میانِ بدحالی گذر کند لحظاتَم به سانِ صد سالی غم است و درد غریبِ نگاهِ اجمالی منم و جان تَکیده، کجاست...
شب است و آفَت دنیا به جانِ ما فالی
به دار میکِشَدَم ریسَدَم چونان قالی
چونان که غوطه ورم در میانِ بدحالی
گذر کند لحظاتَم به سانِ صد سالی
غم است و درد غریبِ نگاهِ اجمالی
منم و جان تَکیده، کجاست اقبالی؟
کجاست آن که بپرسد زِ بَطن ما حالی
و یا که کم کند از این غرورِ پوشالی
فتاده ام به مسیری بدون یک تالی
نمانده دَر به دیارَم، نه مانده یک والی
منم و دارِ مُکافات و آفت و کالی
گذر کند لحظاتم به سانِ صد سالی
صدف؛ حیران
به دار میکِشَدَم ریسَدَم چونان قالی
چونان که غوطه ورم در میانِ بدحالی
گذر کند لحظاتَم به سانِ صد سالی
غم است و درد غریبِ نگاهِ اجمالی
منم و جان تَکیده، کجاست اقبالی؟
کجاست آن که بپرسد زِ بَطن ما حالی
و یا که کم کند از این غرورِ پوشالی
فتاده ام به مسیری بدون یک تالی
نمانده دَر به دیارَم، نه مانده یک والی
منم و دارِ مُکافات و آفت و کالی
گذر کند لحظاتم به سانِ صد سالی
صدف؛ حیران