چای می ریختم ...

اشک تا چانه مدام قلط و قدم می زد
دل ِ ویرانه ، با عکسِ ط دم می زد
چای می ریختم و لیوان ط سرد می شد
بغضِ خانه به من؛حرفِ عَدَم می زد

کائنات، بی شرمانه باران غم می زد
گردِ پروانه یِ من آفت و سم می زد
من فقط یک بوسه باکره می خواستم
عشقِ شبانه شد و شیپورِ بَم می زد

باز این شاعر دیوانه ، از طُ قلم می زد
در خیال مستانه مویت را به هم می زد
کور باید می شد آن شب که؛
مرد بیگانه تنت را به حرم می زد...

عرفان بخت