بینش

بر درِ دکّان، میانِ فرش، دو مور
گفتگو کردند هنگامِ عبور

اوّلی پرسید با حیرت: چرا
طرح و نقشش پُر ز عیب است و خطا؟

هر زمان طرحی شود طرحی دگر
بوده این بافنده را عقلی به سر؟

می شود هر دم دگرگون رنگِ فرش
سبز و زرد و آبی و سرخ و بنفش

من اگر بافنده بودم ای رفیق
نقشِ آنرا می زدم صاف و دقیق

مورِ دوّم با خودش اندیشه کرد
عیبجویی را چو یارش پیشه کرد

گرمِ صحبت آن دو مور و این میان
تاجری آمد به نزدیکِ دکان

فرشِ الوان را تماشا کرد و گفت:
تار و پودش را چه زیبا کرده جفت

انتخابِ رنگهایش بس بجاست
هر کدامش جابجا گردد خطاست

هر چه می جویم نیابم هیچ عیب
گوئیا نقشش زده دستی ز غیب

آفرین بر طرح و بر بافنده اش
حیرتا از دقّتِ سازنده اش

پس خرید آن فرشِ زیبا و گران
شاد و خرّم، سوی شهرش شد روان

زین حکایت نکته ی نغزی شِنو
تازه کن خاکت به این بارانِ نو

این جهان فرش است و ما موری در آن
حکمتش را در نیابیم این زمان

بر حوادث عقل را قاضی کنیم
شرحِ آن گوییم و خود راضی کنیم

گر چو آن تاجر به دنیا بنگریم
بر نظامِ بینظیرش پِی بَریم

فرشِ هستی را خدا بافنده است
وز وجودش این جهان آکنده است


حمید گیوه چیان