سکوت

سکوت این خانه بی تو کُشَنده است؛
فریادی بی صدا، که در گلویِ زخمی ام
خاطرات تو را حبس میکند.
و من، زندانیِ تنها، در چهارچوبِ
نگاهت، صدایِ تو را سکوت میکنم،
در قالبِ ترانه ای که نای خواندنم نیست.
و گیتارِ خاموش، از تو میگوید
و به ناچار حرف هایش،
بر روی سیم ها به لرزه می اُفتد و بغض میکند.
آه سکوتِ این خانه بی تو کشنده است...

رضا همایون