ساربانا

بین الطلوعین ست
سالکی
بند ناف بریده از باد ، چون نسیم
می وزید
و شهد شیرین میچکید
از جمال تو
بی چاره عقل ، بی چاره چشم ، بیچاره دل
این میان
آشیانه ای رو به اشراق
که دچار ست و ریشه به تسبیح بسته
لابلای فلسفه ها
لیکن فراتر از تصور ، در کائنات تعمیم یافته ذکری
که یداله فوق ایدیهم
به صلیب کشیدید ، حقی به خیال
لیک
امان از غنای درون
سحر از غشاء ضعیفم در لاک روح روییدم
شکر
که فراتاب خدا در نهایتم
من از تکثیر یک حباب در بین لبهایت
خطی را بوییدم
موج شدم ، موج شدم
و از آن موج در ساحل گیسوی کمندی
من ، گرفتار ، گرفتار ، گرفتار شدم
تو شدم تا تو شوم همه را می دانی
ساربانا
که میرانی ، آگاهی را
و گفتی که خطا ، زاده ی کذب ست
من آن قطعه سنگ
تو جام بلور
بشکنم شوق تو را ؟
ساربانا
شفقت کن ، که من اکسیر بلا نوشیدم
و از این ژرف ترین آیه
که
هُوَ ٱلۡأَوَّلُ وَٱلۡأٓخِرُ وَٱلظَّـٰهِرُ وَٱلۡبَاطِن هر چیز تویی
به
إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَیْئًا أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ
پناه بردم
ساربانا
منم آن پونه به شوق لاله ای ، سرگردان
و از این اشک از این اشک ....