گیس بریده

خوشبختی من از قفس ِعمر پریده
لبخند مرا طعنه ی هر مار گزیده

من شهره عالم شدم از غصه ی بی حد
گویند تویی فتنه گر گیس بریده

آن مرد ِ بد اقبال که خواهان ِ لبم شد
با دیدن چشمان ترم خیر ندیده

من شهره ی شهرم به فریبایی و عشوه
گرگ دهن آلوده ی یوسف ندریده

هرکس که به بالین من آمد پی ِ وصلت
پنهان شده از دیده چو آهوی رمیده

فریاد زدم نیمه شبی در دل ِ کابوس
سوغات ِ من از بحر ِ خوشی ها نرسیده ؟

گفتم به نسیمی غم سنگین وجودم
از بخت بدم راز نهان کوه شنیده

آگاه شد از راز دلم کوه و شنیدم
چون دال ِ الفبا شبی از درد خمیده

تا روح مرا دید جناب ِ ملک الموت
از غایت ِ بی جانی ام انگشت بریده

تاریخ به چشمان خودش دید که لیلا
در هر دم و هر باز دمش آه کشیده

لیلا چو فرنگیس پس از مرگ ِ دل ِ خویش
در سوگ ِ و عزای دل خود گیس بریده