نگاهی به فیلم من تونیا هستم ساخته کریگ گیلسپی I Tonya 2017

من تونیا هستم عنوان فیلمی به کارگردانی کریگ گیلسپی و با بازی مارگو رابی در نقش تونیا هاردیگ، اسکیت باز جنجالی آمریکایی است. فیلمی زندگی نامه محور و پرداخته شده بر اساس رویدادی واقعی و پرتنش. فیلمی که نامزد ۳ مجسمه اسکار در سال ۲۰۱۷ شد.

من تونیا هستم داستان زندگی دختر اسکی باز و پرخاش گری است که نه به واسطه قهرمانی هایش بلکه به دلیل جنجال ها و زندگی عجیب و غریبش در دنیای حرفه ای مشهور است. دختر با روحیه جنگندگی فراوان و اولین زن تاریخ که توانست حرکت تریپل اکسل (حرکتی پرشی و سخت که پیش از آن در اسکیت زنان کسی نتوانسته بود آن را انجام دهد) در اسکیت انفرادی در حالت رقص را در اسکیت زنان به ثبت برساند اما هیچ گاه نتوانست قهرمان جهان و المپیک شود.

من تونیا هستم با روایتی مصاحبه وار آغاز می شود که گویی بر گرفته از مصاحبه هایی واقعی است. مصاحبه هایی که اغلب از زبان خود تونیا، جِف شوهر تونیا، لاوونا مادر تونیا و شاون دوست جف روایت می شود. داستانی که از ۴ سالگی تونیا و علاقه مندی اش به اسکیت آغاز می شود. لاوونا مادر سختگیر وی که پرستیژ و نوع اعمالش بیانگرِ نوعی از بی رحمیِ درگیر با سادیسمی نهفته است. البته فیلم هیچگاه به این رفتار مادر تونیا نگاه مستقیمی نمی کند اما این مادر تونیا است که استارت نابودی و شاید شهرت وی را می زند.

من تونیا هستم آرام و با حوصله جلو می رود و تا آنجه که امکان دارد جزئیات زندگی تونیا را مورد بررسی قرار می دهد. لحنی که کارگردان برای روایت فیلم انتخاب کرده است سرشار از کمدیِ سیاه است که در دیالوگ ها گنجانده شده است. کمدی کردن اکت بازیگران نگاهی خود خواسته بود تا درام فیلم حالتی جذاب و تأثیر گذار پیدا کند. همچنین در لحظاتی که فیلم در حال افتادن از ریتم است، گیلسپی بعد سوم را می شکند و از طریق بازیگران مستقیما با مخاطب سخن می گوید. مسئله ای که پیش از این به عنوان نمونه در فیلم ددپول و سریال خانه پوشالی پیشتر از این تکنیک استفاده شده است.

من تونیا هستم سرشار از لحظاتی احساسی است. از خنده و خشم گرفته تا انزجار و دل سوزی. دل سوزی برای استعدادی هدر رفته که زندگی اش بیش از آن که صرف تمرکز بر اسکیت شود، در حاشیه ای گریبان گیر ابلهانی نظیر همسر و مادرش و دوستانی که زندگی حرفه ای اش را به نابودی کشانیدن بود. من تونیا هستم لحظاتی نیز درگیر نگاه جانب دارانه نسبت به موضوع تونیا می شود. نوعی فمنیسم نهفته که رگه هایش هویداست.

البته من تونیا هستم فیلمِ جذاب و سرِ پایی است که از ابتدا تا انتهایش برای مخاطب برنامه دارد و لحظات حساب شده اش بیننده را تا پایان با خود همراه می کند. اما مسئله ای که شدیدا باعث می شود من تونیا هستم به فیلمی پر سرو صدا و آن چنان بزرگی بدل نشود، مکان محدود فیلم است. فیلمی که صرفا برای جامعه آمریکایی ساخته شده است و این حجم از بازخورد برای شخصی مثل تونیا شاید در دیگر نقاط دنیا جذاب نباشد. البته که کارگردان و فیلم نامه نویس تلاش هایی برای لایه لایه ای کردن فیلم انجام داده اند که باز نمی تواند آن قدر فیلم را از قالب یک فیلمِ زندگی نامه محور فرا تر ببرد.

اما مارگو رابی در نقش تونیا یکی از بهترین نقش آفرینی هایش را انجام داده است. طیف احساساتی که در قالب نقش تونیا بروز می دهد، کاراکتری جذاب را به نمایش می گذارد.

در نهایت؛ من تونیا هستم به واسطه فیلم نامه قوی و بازی های یک دست بازیگران و همچنین کارگردانی بی تکلف گیلسپی، فیلمی است سرگرم کننده که از خوب های سینمای آمریکا در سال ۲۰۱۷ به شمار می آید. اما فیلم آن قدر درون مایه های اساسی برای ماندگاری در خود ندارد و چند سال بعد مطمعنا در کالکشن دوستداران سینما جایی نخواهد داشت. همانند بسیاری از فیلم های این ۲۰ سال اخیر که خوش ساخت و در فصل جوایز موفق بودند اما در نهایت راهی جز فراموشی در آنان دیده نشد.