شیزوفرنی چیست و چگونه می توان آن را درمان نمود؟ (بخش دوم)

شیزوفرنی: در مقاله قبل به بررسی تعریف و علل بروز شیزوفرنی پرداختیم. در این مقاله به تشخیص و درمان آن خواهیم پرداخت.

تشخیص شیزوفرنی

آزمایشات طبی برای تشخیص شیزوفرنی وجود ندارد. پزشکان در تمام افراد بر اساس تاریخچه و سابقه خانوادگی و رفتارهای خاص و علائم شخص مبتلا قادر به تشخیص این بیماری می باشند.

دوره زمانی از زمان شروع علائم تا تشخیص کامل این بیماری، قسمت اول روانپزشکی (FEP) یا دوره تشکیل پرونده نامیده می شود. این دوره می تواند روزها، هفته ها یا حتی یک سال طول بکشد. بعضی اوقات بسیار دشوار است، زیرا معمولا روش تشخیصی خاصی برای این بیماری وجود ندارد.

یکی از علایم تشخیص این بیماری به نام Prodrome نامیده می شود که در حقیقت با تغییرات ظریف رفتاری همراه است، به ویژه در نوجوانان. این رفتارها شامل حذف از گروه های اجتماعی و بیان سوء ظن های غیر معمول است. اما برای تشخیص شیزوفرنی کافی نیست. بنابراین به تبحر پزشک برای تشخیص صحیح این بیماری نیاز است.

داروهای مورد استفاده برای درمان شیزوفرنی

داروهای تجویزی برای این بیماری می توانند علائمی از قبیل تفکرات غیرطبیعی و توهمات را کاهش دهند. این داروها برای برخی افراد عوارض جانبی از جمله لرزش و افزایش وزن دارند. همچنین مصرف مواد مخدر ممکن است با این داروها یا مکمل ها تداخل داشته باشد. اما در اکثر موارد، مصرف دارو برای درمان شیزوفرنی ضروری است.

نقش تراپی (مشاوره) در درمان شیزوفرنی

مشاوره می تواند به افراد مبتلا به شیزوفرنی کمک کند تا راه های بهتری برای شناخت رفتار و افکار خود پیدا کنند و بهتر با این مشکل روبرو شوند. در درمان رفتاری شناختی (CBT) افراد بیمار یاد می گیرند تا ماهیت واقعی افکار خود را بدانند و علائم بهتر را مدیریت کنند. هدف از سایر روش های درمانی ارتقاء مراقبت از خود و بهبود ارتباطات و مهارت های ارتباطی است.

بازگشت به روابط اجتماعی

برنامه های توانبخشی برای درمان شیزوفرنی به افراد بیمار یاد می دهد که چگونه کارهای روزمره خود را مانند استفاده از حمل و نقل عمومی، مدیریت پول، خرید مواد غذایی، یا پیدا کردن و نگه داشتن کار انجام دهند. این برنامه ها به فرد کمک می کند تا در برخورد با جامعه بتوانند به عنوان عضوی از یک تیم در فعالیت های اجتماعی موثر باشند. این نوع درمان شامل مصرف دارو و ارائه خدمات و آموزش های اجتماعی است.

تکمیل دوره درمانی

افراد مبتلا به شیزوفرنی بعضی اوقات از داروهای خود به دلیل عوارض جانبی شان بی خبرند و بات مشاهده عوارض جانبی، از ادامه مصرف داروها خودداری می کنند. این امر خطر بروز عوارض جدی تری را در بیماران افزایش می دهد که می تواند به نوعی روانپریشی منجر شود. مشاوره منظم می تواند به درمان بیماران کمک کند و از عود و یا نیاز به بستری شدن آنها جلوگیری کند.