سَرِ پیمانِ توهستم نَرَوم جای دگر
دِلِ خودرانَسَپارم چوبه دلهای دگر
بَرَبودی دِلِ ما را به نِگاهی بُتِ من
تو مپندار رود دل بَرِ شیدای دگر
به دوچشمانِ توسوگند وفادارتواَم
که بغیراز تو ندارم سَرِ سودای دگر
توشدی محرَمِ اسرارِدلم مه رُخِ من
نظری نیست مراجزتوبه لیلای دگر
دِلِ سرگشته ی من همچوغزالی صنما
به چمنزار تو باشد نه به صحرای دگر
بکجایافت شودهمچو تویک ماهرخی
چونباشد به جهان مثل تو همتای دگر
زچه باورنَنَمایی که(خزان)درهمه عمر
دِلِ خود را نَسَپارد به دلارای دگر