گه صبوری

ای خیال صبور
ای کوه ماندگار
ای ایران،
ای صبر بی قرار
ای دماوند
ای زردکوه بی برار؛
ای یاران،
تو چه صبری داری
چرا سینه تو گنجینه اسرار است
چرا با مردن تو جهان؛
شاید بیدار است،
مگر میشود قلب بمیرد
و تن راه برود؟
به نا کجا برود؟
ای سرزمین استخاره
تا کی؟
تا کجا؟
صبر و ایوب و چاه.
با امید این نامید
پیوند کویر و چمنزاری
ای درخت کهن نامیرا
درخت ققنوسی اسطوره ها
استخوانم را به آتشی کشیده ام
که شاید،
فقط پیوند تو، سایه باشد
نه گره کور طناب مرگ.